Omgaan met een verslaafde

In vier stappen leer je om het vertrouwen van een verslaafde te winnen. Met jouw steun kan je hem of haar helpen.

Verslaving is een belangrijk onderwerp waar velen mee te maken hebben. Of je nu familie, vrienden of collega’s hebt die verslaafd zijn aan drugs, alcohol of gokken, soms is het moeilijk om de juiste hulp te bieden. Maar de sleutel tot succes is eerst en vooral praten: kijk samen wat er nodig is om het verslavingsprobleem op te lossen.

Hoewel je misschien wilt helpen door problemen op te lossen die gerelateerd zijn aan de verslaving van je dierbare, zoals schuldbetaling of liegen en bedriegen voor hen, kan dit uiteindelijk averechts werken – ze zullen niet worden geconfronteerd met de negatieve gevolgen van hun verslaving. In plaats daarvan moet je open communicatie stimuleren en duidelijk zijn in wat je wel en niet accepteert. Probeer samen naar hulpverleners te zoeken en laat weten dat je er bent als steunpilaar.

Het kan ook moeilijk worden als iemand blijft weigeren om hulp te zoeken. In dergelijke situaties moet je jouw grenzen stellen; bedank nee als je partner, kind of ander familielid jouw leven wil laten bepalen door hun gedrag.

Uiteindelijk is er altijd een weg naar herstel: praat en zoek samenvoor de juiste behandelingsmogelijkheden op internet, zoals afkickklinieken of andere bronnen van informatie over verslaving.


Hoe moet ik omgaan met een verslaafde?

Omgaan met een verslaafde is, met name in het begin, erg moeilijk. Je wilt hulp bieden, maar veelal zal de verslaafde ontkennen dat hij of zij een probleem heeft. Toch zie je steeds meer signalen dat er iets aan de hand is.

Misschien ben je er al achter gekomen waar je familielid aan verslaafd is. Wat kun je in dat geval doen? Hier volgt een stappenplan.

Lees ook: Wat is junkiegedrag?


STAP 1: Blijf de verslaving niet in stand houden

Belangrijk is dat je probeert om ervoor te zorgen dat het verslaafde familielid niet het leven van de rest van de familie gaat bepalen door zijn of haar gedrag. Natuurlijk wil jij je kind, partner of ander familielid zo goed mogelijk helpen, maar dit doe je niet door de gevolgen van de verslaving op te lossen.

Wat bedoelen we hiermee: De schulden afbetalen of liegen en bedriegen voor het verslaafde familielid. Het werkt averechts en zal absoluut niet helpen. Zo help je de verslaving in stand te houden en wordt de verslaafde niet zelf met de nadelen en problemen geconfronteerd.


STAP 2: Ga het gesprek aan

De eerste stap naar een behandeling is een gesprek aangaan, maar hoe doe je dit? Het onderwerp aansnijden kan je misschien best moeilijk vinden. Dat is het ook, maar je moet doorzetten. Je bent er beiden mee gebaat.

Praten helpt
Een goed tijdstip om een gesprek aan te gaan is als er net weer een probleem is ontstaan dankzij de verslaving. 

  1. Probeer dit wel te doen op een moment dat de verslaafde niet onder invloed is.
  2. Zorg ervoor dat je duidelijk bent en toon begrip voor de situatie waarin de persoon zich bevindt. Schreeuwen en nutteloze discussies met welles-nietes spelletjes helpen absoluut niet, dus probeer dit te vermijden.
  3. Stel voor om samen op zoek te gaan naar hulp. Laat de verslaafde weten dat je er voor hem of haar zult zijn. Bekijk samen eens internetpagina’s van afkickklinieken of stel een gesprek voor met de hulpverlening.

    Na de eerste stap komt de volgende
    Bouw je gewonnen vertrouwen rustig op! Een eerste gesprek is vaak onwennig en de verslaafde kan in de ontkenningsfase zitten. Werk stapje voor stapje toe naar de juiste hulpverlening

STAP 3: BEPAAL JE GRENZEN

Soms blijft de verslaafde ontkennen en weigert hij of zij alle hulp. Wat kun je dan doen in zo’n geval? In een dergelijke situatie moeten er soms moeilijke beslissingen gemaakt worden. Het is belangrijk dat jij vooral je eigen grenzen aan blijft geven.

Doe je dit niet, dan bestaat de kans dat jij ook meegetrokken wordt in de neerwaartse spiraal. Je eigen leven begint flink te lijden onder de verslaving en na verloop van tijd ben jij diegene die geleefd wordt door de verslaving van een ander. Accepteer dit niet.

Blijf praten en geef daarbij je grenzen aan. Probeer toe te werken naar hulp voor je partner, kind, familielid, vriend of collega. Wees echter niet bang om moeilijke beslissingen te nemen. Je moet ook aan je eigen leven denken.


STAP 4: Werk toe naar de juiste behandeling

Heb jij hulp nodig in de omgang met je verslaafde kind, partner of familielid? Schaam je hier niet voor! Vele mensen zijn je voor gegaan. Doordat er vaak een taboe heerst op dergelijke situaties in families komt er weinig informatie hierover naar buiten, maar je bent zeker niet de enige die in zo’n situatie terecht is gekomen.

Voer gesprekken
Blijf praten met de verslaafde en werk toe naar een leven zonder drugsverslaving, alcoholverslaving of zoek hulp bij gokverslaving. Heb jij het idee er alleen voor te staan? De verslavingsklinieken staan jou als familielid of partner, of collega/vriend ook graag te woord.

Bekijk het aanbod op onze website. Vele klinieken hebben mogelijkheden om vragen te stellen. Hier kun je terecht voor al je vragen in de omgang met de verslaafde. Er is altijd een weg naar een leven zonder verslaving.

Zoek de juiste hulp en blijf altijd praten met de verslaafde, maar wees duidelijk en bepaal je eigen grenzen.

147 reacties
  • Esther
    10 augustus 2016 09:10
    01

    Ik heb bovenstaande stappen meerdere keren doorlopen met verslaafde partner. Hij gebruikt nu zo’n drie jaar dagelijks speed. Daarvoor was hij volgens eigen zeggen alcohol verslaafd. Hij drinkt nu wel een paar biertjes per dag en rookt elke dag een blowtje. Hij is nu veertig en blowt vanaf zijn veertiende.

    Het allerergste vind ik echter nog zijn gokverslaving. Dit is gaande sinds begin v h jaar toen hij zijn baan kwijt raakte. Afijn, hij wil en kan niet v d speed af. Ik slik bijvoorbeeld al twintig jaar anti-depressiva en het is bekend dat hier ook amfetamine inzit en zeer verslavend en slecht is. Dit is altijd zijn standaard verdedigingstechniek.

    Ik krijg het volgens hem op recept en hij niet. Kortom, als iemand niet wil kan je eindeloos bovenstaande stappen doorlopen maar ik ben uitgevochten.

    Toevoeging van de redactie: Esther heeft in oktober 2017 opnieuw gereageerd.

    • San
      2 februari 2017 11:21
      02

      Even for the record: in antidepressiva zitten geen amfetaminen.

      • Dus
        23 september 2018 04:10
        03

        Uhm er zitten geen werkelijke amfetamine in, maar bepaalde soorten zijn er wel degelijk verwant aan. Urinetest wijst namelijk in wat hogere dosering van gebruik van Efexor, een positive uitslag op amfetamine.

        • Ton
          12 februari 2023 21:04
          04

          Ik ben 77 jaar en heb 50 jaar lang de verslaving van mijn broer meegemaakt. Nu word ik geconfronteerd met de verslaving van mijn kleinzoon. De onmacht is erg groot en zwaar.

    • Billie
      22 oktober 2017 18:52
      05

      Ik ben 35 jaar en ben nu 2,5 jaar samen met een man met 2 kinderen uit een vorige relatie. Mijn partner is een stevige drinker (een fles sterke op 1 avond is niet uitzonderlijk). Daarnaast heeft hij een cocaïne probleem.

      Alleen ik weet hoe erg het met hem is, overdag runt hij zijn bedrijf en heeft meerdere successen. Naar mijn aanvoelen de perfecte façade. Daarnaast is zijn sociaal leven beperkt daar hij al meerdere vrienden heeft teleurgesteld.

      Ik weet wat er in hem zit, echt wel iets fantastisch, maar het blijft al zo lang op de achtergrond. Ik vraag mij heel regelmatig af of ik deze waanzin niet moet stoppen en uit deze relatie moet stappen. Ik weet niet wat het is, maar ben precies met mijn voeten vastgenageld aan de grond.

      Wanneer ik iets zeg van zijn gebruik, wordt het altijd weggewimpeld om het er morgen over te hebben. Elke week opnieuw zegt hij er iets aan te gaan doen. We zijn zover gekomen dat hij kwaad wordt omdat ik minder enthousiast reageer….

      • Lucy
        9 november 2017 09:52
        06

        Ik zit in precies hetzelfde schuitje heb alleen een kindje erbij. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij is bereid eraan te werken, alleen zit er al zolang in. Al 2 jaar en heb hem al zo vaak geholpen. Ik ben dood en dood moe. Hoe is het nu met jou?

      • Lotte
        9 oktober 2018 05:38
        07

        Deze ellende ken ik. Mijn man is 5 jaar geleden coke beginnen gebruiken. Zelf weet ik het pas een jaar. Hij gebruikt dagelijks, hij wordt er psychotisch van en er zijn nare gevolgen, zoals huiselijk geweld en ruzies. Hij blijft ontkennen en ik durf niet weg te gaan omwille van mijn kind. Ik ben bang om ons kind bij hem een nacht achter te moeten laten. Ik ben zo bang.

        • Adriana
          17 november 2018 03:12
          08

          Hoi dames, hier nog 1 met hetzelfde probleem. Ik ben sinds juli moeder geworden van een geweldige dochter. Toen mijn dochter 7 dagen oud was (ja dit was mijn eerste dag/nacht zonder kraamzorg) is mijn partner ertussen uit geglipt. Hij zei: “als je mij nodig hebt kun je mij altijd appen.” En ja hoor, met pijnlijke hechtingen, hoofdpijn, rugpijn en al die andere klachten smeekte ik hem om terug te komen. Terugkomen deed hij. De volgende ochtend om 7.00 stond hij doorgesnoven op de stoep! Die dag heeft hij bekend dat hij coke verslaafd is.

          Ik merk heel erg dat een vriend van hem erg veel invloed op hem heeft en hem manipuleert om te gebruiken. Mijn partner kan max. 4 weken niks gebruiken en dan verandert hij in een agressief monster. Zodra zijn vrienden zijn geweest wordt hij opstandig. Terwijl hij, als we samen zijn, echt de man is waar ik verliefd op ben geworden. Ik merk dat zijn verslaving weer ernstiger wordt. Ik ga hier onderdoor. Ik ben in 4 weken tijd 10 kilo afgevallen.

          • Diana
            15 oktober 2019 13:24
            09

            Mijn man is ook aan de coke verslaafd. Hij werkt en daarna gaat hij gebruiken. Hij zegt ook dat het door mij komt omdat ik zeur. Dat is ook zo: ik zeur omdat ik er genoeg van heb, maar zit zonder geld en op een eiland waar ik verder geen familie of vrienden heb. De terugreis is duur en dat weet hij. Ik kan geen kant op. Hij gebruikt alles om zijn gebruik te verdoezelen, want anders is hij de schuldige en het is gemakkelijker om mij de schuld te geven. Als je met een verslaafde samenwoont is het alleen maar geven en hun nemen. De verslaafde staat niet stil bij de gevoelens van anderen en lijken alleen maar boos omdat hun geheim uitgekomen is. Zelf heb ik genoeg van deze man en als ik weg kan ga ik ook.

        • Keetje
          7 juni 2019 23:04
          10

          Hai lotte, hoe gaat het nu? Ik herken veel in je verhaal, kan ook niet weg vanwege m’n meiden. Zou graag willen weten hoe het nu met je is.

          • Mrs x
            20 oktober 2019 22:56
            11

            Hoi Keetje, voelt alsof je hetzelfde doormaakt als ik met mijn meiden, hoe gaat ’t nu?

        • Kirsten
          27 februari 2020 01:09
          12

          Mijn man is ook verslaafd aan cocaïne. Het begon een keer op een nieuwjaarsavond en daarna deed hij het elke week. Ik vroeg hem te stoppen, wat hij deed (dacht ik). Daarna was hij vaak ’s nachts weg en al ons geld ging op. Op den duur ging hij niet meer naar zijn werk. Hij heeft ruim een jaar thuis gezeten. Hij blijft ontkennen. Ik hoorde later van zijn moeder dat hij dit probleem eerder heeft gehad. Fijn. Ik wil bij hem weg.

          Ik heb de relatie meerdere malen verbroken, ben bezig met de scheiding, maar hij weet mij elke keer te manipuleren dat ik doorga zoals we bezig zijn. Maar dat wil ik niet. Waarom lukt het mij niet hem te verlaten. Of eigenlijk, hij moet mij verlaten, maar dit weigert hij. Ik wil het huis houden, omwille van de kinderen en de financiën. Hij heeft ons kaalgeplukt. Hij laat ons niet los.

          • Luna
            13 oktober 2020 22:53
            13

            Hi, ik lees de verhalen op deze site, mijn partner is coke verslaafd en gokt. Door de coke zoekt hij via het internet webcamgirls op en geile app gesprekken incl. foto’s. Ik ben in en in kapot! 2 april ging hij de kliniek in voor een maand. Is 3 maanden clean geweest en nu een erge terugval. Hij loopt wel 2x in de week bij een deeltijdbehandeling. Dat doet hem goed. Hij heeft ook autisme. Herkent iemand zich in dit verhaal ?

        • Cj
          25 april 2020 10:10
          14

          Waarom neem je je kind niet mee. Je kind is gelukkiger in een relatie zonder problemen. Het verandert pas als je zelf veranderd.

          • Sw
            15 december 2022 12:38
            15

            Dat ben ik helemaal eens met CJ. Een verslaafde aan wat dan ook die niet geholpen wil worden, is niet te helpen. Het is heel nobel dat je je dat probeert, maar ondertussen gaan jij en je kinderen eraan onderdoor. Als hij niet geholpen wilt worden, is mijn advies (hoe hard ook): kies voor je kinderen en jezelf.

            Ik weet het. Dat is moeilijk. Mijn man is al 40 jaar verslaafd aan alcohol. Hij is een periodieke drinker. Dat wil zeggen, hij bepaalt de begin en einddatum. Ik heb gelukkig geen kinderen en heb al meerdere malen gedacht: zoek het uit. Maar uiteindelijk was ik toch weer die reddende arm.

            In zijn normale doen is het een doodgoeie en gezellige vent, maar als hij drinkt gaat ie zuigen net zolang tot er ruzie is. Dat doet pijn en verdriet. Tot nu toe heb ik elke keer kunnen overtuigen om zich te laten helpen. Maar het probleem blijft altijd om de hoek kijken, want het is een ziekte waar men niet vanaf komt. Gaat tijdje goed en dan begint de ellende weer opnieuw. Ik zou zeggen, ook omdat je kinderen hebt, kies voor je kinderen ten aller tijde.

      • Brenda pijpers
        15 oktober 2019 03:53
        16

        Hallo Lotte,
        Ik zit hier met hetzelfde verhaal….
        ik zou het fijn vinden om met je in contact te komen, er zijn maar weinig mensen die je begrijpen… misschien kunnen we er samen over praten?
        Groetjes Brenda

        • Redactie (Emile)
          17 oktober 2019 12:25
          17

          Brenda, we hebben je contactgegevens doorgegeven aan Lotte.

        • Mrs x
          20 oktober 2019 22:58
          18

          Denk dat we hetzelfde doormaken, hoe is het nu? Sterkte en mss kunnen we voorzichtig praten.

      • Lot
        11 mei 2022 10:01
        19

        Billie, ik lees jouw verhaal en voel, het lijkt het mijne wel.
        Wanneer laat je los, wanneer geef je op, wanneer is het genoeg?

    • Lisa lot
      18 oktober 2020 15:47
      20

      Het is niet niks! En je hebt gelijk dat je eigen toekomst bent gegaan! Respect om zo iemand los te laten… heb toevallig dezelfde ervaring maar de vriend waar ik zat gebruikte ook GHB- Xtc-Crack en elke dag coke. Een verslaving moet iemand zelf van genezen en hulp gaan zoeken

      • Anoniem
        22 oktober 2020 09:28
        21

        Hier exact het zelfde probleem, partner al 3 jaar verslaafd aan 3MMC, wiet en af en toe cocaïne. Wij hebben samen een kindje van 1 jaar. Hij heeft af en toe geprobeerd een maand te stoppen. Maar dan is het excuus dat het geleidelijk aan moet gaan, en dat zijn beloning van de maand stoppen dan wéér gebruiken is. Ik ben echt ten einde raad omdat hij geen gesprek of hulp accepteert. Hij is in behandeling geweest bij een afkickkliniek maar is halverwege de behandeling gestopt omdat hij vindt dat hij verder en slimmer is dan de mensen die hem proberen te helpen. Hij weet alles altijd heel goed te saboteren en te verdoezelen! Ik vind het het allerergste voor ons kindje, en vraag mij ook heel vaak af wat mijn kindje en ik hier nog doen.. het is voor mij heel lastig om op zoek te gaan naar een andere woonruimte. Ik merk ook dat zijn vrienden hem vaak ‘overhalen’ om weer te gaan gebruiken. Ik leef in continue onrust en dat is wel het laatste wat ik mijn kind wil meegeven. Ik heb mijn partner altijd direct door wanneer hij gebruikt heeft, maar hij blijft net zo lang liegen en zeggen dat hij het niet heeft gedaan tot dat ik me er bij neer leg. Natuurlijk probeer ik the dat after altijd een gesprek te starten op een rustige open manier. Maar na 3 jaar blijkt dat ook dit geen zin heeft. Ik ben super bang om bij hem weg te gaan omdat ik niet wil dat hij zonder het toezicht van mij in de buurt van mijn dochter is. Zijn familie spreekt hem ook wel eens aan op de feiten en dan krijgt hij het voor elkaar dat zijn familie hem geloofd en mij niet!! Jullie kunnen vast begrijpen dat dit mij alleen maar een eenzamer gevoel geeft.

        • Marianne
          13 november 2021 11:24
          22

          Zo herkenbaar. Onze zoon woont nog thuis (35 jaar en 92 kilo bij 2m) en gebruikt waar ie zijn handen maar op kan leggen, 2 fma, 4 meth, cocaine etc. Krijgt daar zware psychoses van en heeft nu (vanwege gevaarlijk gedrag) een zorgmachtiging die in januari 22 afloopt. Hij manipuleert en zegt dat ie niks gebruikt en niet tegen de antipsychotica kan. Maar heb nu de enveloppen onderschept waar deze troep in wordt verstuurd (kantoorbenodigdheden). In zijn la heb ik zakjes wit poeder, rietjes en een stuk van een of ander pasje gevonden dus dat lijkt me duidelijk. Wij als ouders gaan hier aan onderdoor, hulpverlening is er nu maar gaat uiterst traag. Al vanaf maart bezig. Wil hem zo graag uit huis hebben.

          • Adriana
            14 november 2023 15:20
            23

            Ik wil mijn zoon van 40, die al 15 jaar verslaafd is aan coke, ook uit huis hebben. De eerste 10 jaar woonde hij niet bij mij en had ik het niet door. Hij is al 4x opgenomen, maar steeds weer terug gevallen. De verslaving is nu weer heel erg aanwezig. Hij heeft het elke dag nodig. Volgens de behandelaars moet hij zelf afkicken. Hoe dan? Ik ben er kapot van, als moeder kan ik hem ook niet helpen.

          • Moeder
            23 maart 2024 18:00
            24

            Wat een herkenning. Wij wachten al een jaar op de opname van onze zoon van 32. Steeds redenen om niet door te gaan. Dan geen verwijzing van de huisarts voor je op intake kunt, dan weer maanden verder en heeft de zorgverzekeraar geen connectie, dan weer wachten op… Mooie praatjes, want bij deze ziekte moet je doorpakken als ze nog willen en kunnen.

            Na zolang wachten wordt het steeds erger en is het wachten tot het echt helemaal escaleert. En dan kom ik erachter dat je ook als moeder en naaste alleen staat. Vooral in het weekend gebeuren er dingen en kun je alleen bij politie of huisartsenpost terecht, en geeft de crisis niet thuis.

          • Sandra
            20 juni 2024 21:46
            25

            Mijn zoon is nu al zeker 9 jaar verslaafd. Tot 2 jaar terug thuis gewoond. Heb hem onder begeleiding van politie uit huis laten zetten. Vreselijk maar kon niet anders meer. Ketamine, speed, verslaafd aan z’n ADD medicatie. En alles wat ik verder niet weet.

            Hij kreeg 1 jaar terug een zorgmachtiging. Is na 3 maanden opgenomen onder dwang. 7 weken! Toen stond ie weer op straat. Hij manipuleert, is slim en wil niet geholpen worden. ZM is verlengt tot op heden. Weer opname gehad. Weigert weer hulp. Heeft maar 1 doel en dat is de straat op. Tot ie weer 2 weken rond zwalkt, honger heeft, slaaptekort en weer psychotisch wordt.

            Heb hem na de laatste opname het aanbod gedaan weer thuis te komen. Structuur te bieden na al die weken kliniek en door te pakken. Hij heeft het niet eens gehoord. Trekt zijn eigen plan. Hij is 27 nu, en ik ben moe. Geknakt, maar nog niet gebroken. Heb wel angst voor wat komen gaat. De hulptroepen hebben zich nu terug getrokken. Er lijkt niks meer te zijn nu tot hij het zelf oppakt.

    • Anne
      13 november 2020 14:29
      26

      Hoi, mijn schoonbroer is verslaafd aan gamen en waarschijnlijk porno. Hij is 30 jaar oud, woont bij zijn ouders op zolder en doet de hele dag niks anders dan gamen en tv kijken. Soms voetballen met zijn jongere broer (25, woont ook nog thuis), maar die is druk bezig met zijn laatste studiejaar en gaat daarna met zijn vriendin samenwonen. Mijn schoonbroer heeft geen motivatie om iets te gaan doen met zijn leven. Hij heeft nog nooit een vriendin gehad, nog nooit gekust, hij heeft geen vrienden en het enige sociale contact dat hij heeft is met zijn ouders, broer en soms met ons. We merken dat er tussen ons een steeds grotere kloof komt, omdat hij gewoonweg niet in de werkelijke wereld leeft. Hij is totaal geïsoleerd. Zijn vader heeft zijn handen er vanaf getrokken en concentreert zich op zijn werk. Zijn moeder gaat ongeveer eens per jaar naar de huisarts met de vraag hoe ze hem kunnen helpen maar daar komt ook niets uit. Dit gaat nu al 10 jaar lang zo. Hij heeft twee studies niet afgerond en heeft een studieschuld. Hij heeft geen verantwoordelijkheden (huur, eten, zorgverzekering e.d.) dat wordt allemaal voor hem geregeld. Zijn was wordt gedaan en er wordt voor hem gekookt. Zijn dag/nacht ritme is omgedraaid. We vermoeden dat hij faalangst heeft en toen we dit voorzichtig hebben gevraagd heeft hij aangegeven dat dat “zou kunnen” en hij wel verder wil in zijn leven maar dat hij vindt dat hij dat zelf moet doen. Hij wil ook niet naar een psycholoog. Hij heeft twee jaar geleden zijn laatste bijbaan gehad maar is er mee gestopt i.v.m. zijn astma zegt hij. Elke keer als er nu iets voorbij komt of als zijn ouders hem aan het werk proberen te krijgen kletst hij zich eruit met een excuus. Hij is een slimme jongen en hij ziet er verzorgd uit. Hij is niet te dik en hij houdt van sport, hij onderneemt alleen niks. Hij gebruikt geen drugs, maar gamen en porno zorgen ook voor de nodige onnatuurlijke dopamine en verziekt het beloningssysteem in de hersens. Ik ga er van uit dat hij ook porno verslaafd is omdat hij nog nooit een vriendin heeft gehad en is opgegroeid in een wereld waarin porno nou eenmaal gratis te vinden is en oneindig is. Hij moet toch ergens aan zijn trekken komen? En verscheidene studies wijzen erop dat porno zeer verslavend kan zijn. Maar zeker weten of hij ook porno verslaafd is doe ik niet. Wel weet ik van artikelen hierover dat wanneer je al zo lang gewend bent om seksuele prikkels van het internet te krijgen je uiteindelijke behoefte om een échte bedpartner te vinden kan dalen naar nihil.
      Al met al lijkt hij dus verslaafd aan een heel ongezonde levensstijl. Hij krijgt weinig daglicht en bovendien ook weinig steun vanuit thuis. Wij willen hem graag gaan helpen om zijn leven op de rit te krijgen zodat hij als een zelfstandige man kan gaan leven en niet meer bij zijn ouders op zolder zit de hele dag. We gunnen hem een fijn leven en de gelukservaringen van de beloning die je krijgt als je ergens je best voor doet en het lukt. Dat hij mag falen en dat hij het verdient om een fijn sociaal leven te hebben. We weten dat het eigenlijk niet onze verantwoordelijkheid is, maar die van zijn ouders, maar we maken ons echt zorgen. Zij doen er namelijk niet actief iets aan, we hebben het al vaker gevraagd om dat wel te doen maar het loopt altijd weer dood. Hebben jullie tips en/of ervaringen op dit gebied? mvg, Anne

      • MrR
        27 januari 2024 13:57
        27

        Klinkt als liefdevolle verwaarlozing. Tenzij er sprake is van psychische problematiek, zou ik grenzen stellen en een termijn zetten dat hij op zichzelf woont. Het is niet meer willen maar moeten. Nee is niet streng, 30 jaar is volwassen en niet meer dan normaal.

        Het is moeilijk, maar loslaten is soms het beste. Vaak zeggen ze: “soms moet de situatie erger worden, wil er verandering komen.”

    • Shannah
      2 november 2022 08:59
      28

      Mijn broer (29 jaar) is ook zwaar verslaafd aan van alles en nog wat. Het ergste is zijn alcoholgebruik. Hij drinkt 2 flessen wodka en wordt dan extreem agressief (hij gooit dan met alles wat hij tegenkomt, inclusief mij). Ik ben 23 jaar en kan hem niet tegenhouden.

      Hij heeft al 4 opnames gehad maar telkens als hij buitenkwam, was het eerste wat hij deed op café gaan op de hoek van de instelling. Wij zijn bezig met een uithuisplaatsing, want wij kunnen dit echt niet meer aan. Hij vecht met mijn vader en wordt op straat agressief tegen de buren. Wij hebben ook enkele keren de politie moeten bellen maar ofwel namen ze hem niet mee (ineens kon hij dan wel rustig zijn) of werd hij vrijgelaten na 3 uurtjes.

      We hebben familiegesprekken gehad met zijn psychiater, zodat ook wij weten hoe wij met zijn verslaving moeten omgaan en hoe wij ervoor kunnen zorgen dat hij niet terugvalt. Ik wil niet overkomen als een “monster” omdat ik mijn eigen broer uit huis laat plaatsen, maar het is echt niet meer uit te houden. Wij mogen niet slapen, niet eten en niet praten, want anders wordt hij een monster. Ik hoop voor jullie allemaal dat jullie de juiste keuzes kunnen maken, zowel voor jezelf als voor je kinderen.

    • Finn
      21 september 2023 08:40
      29

      Zo simpel is het allemaal niet. Ik ben een alleenstaande moeder en mijn zoon van 23 jaar heeft ook een drugsverslaving, al vele jaren. Hij manipuleerde mij en was agressief naar mij. 3 jaar geleden heb ik hem buiten moeten zetten van de politie.

      Sindsdien zat ik met schuldgevoelens. Het was het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Ze terroriseren letterlijk heel je leven. Nu ben ik ook nog is aan de deur gezet door mijn eigen moeder, die mijn zoon altijd de hand boven zijn hoofd hield . Maar ze zat tegen mij wel altijd te klagen, want ik was in haar ogen een zeer hard meedogenloos persoon.

      Nu is zij 3 maanden geleden gestorven. Mijn zoon zijn leven is nu ingestort, want hij kan er geen geld meer gaan halen of ’s nachts bij haar aankomen. Hij heeft een psychose gehad en zit in een horrorfilm. Nu praat hij zelfs dat hij euthanasie wil. Hij ziet geen toekomst meer en is enkel bij mij nog, gelukkig. Maar ik zelf ben niet meer mentaal sterk genoeg om heel de dag zijn chaos op te ruimen. Ik vind dat er veel te weinig gedaan word voor die gasten. Ze beseffen niet wat een hel het is voor de familie en natuurlijk henzelf.

      • Anoniem
        5 oktober 2023 11:46
        30

        Zelfde probleem hier met mijn 25-jarige zoon. Ze zuigen je letterlijk helemaal leeg, zowel geestelijk als lichamelijk. Van alles geprobeerd maar niks helpt. Op zijn 19e ging hij ergens anders wonen. Ondertussen al weer 4 keer thuis geprobeerd, maar ze hebben letterlijk schijt aan alles. De zakken witte poeder lagen letterlijk op zijn kast. Nam ongevraagd de auto mee, dus ik moest alles bij me houden. Steelt spullen. En het maar afdoen alsof er niks aan de hand is. Gasten hier aan de deur omdat ze nog geld kregen.

        Maar deze mama heeft een knop omgedraaid. Het doet heel erg zeer. Ik wil hem niet meer zien. Heb alles geblokkeerd van hem. Omdat als hij in mijn leven is, ik doodziek word. Hyperventilatie, hartkloppingen en noem maar op. Dus loslaten en hem zijn eigen leven uit laten zoeken, hoe moeilijk dat ook is. Want zolang ze nog iemand hebben om op terug te vallen, gebeurt er niks waardoor ze mischien hun leven gaan veranderen. Dat is mijn hoop, want een verslaafde maakt je hele leven tot een hel.

        • Ingrid
          8 november 2023 16:02
          31

          Dit is voor mij zó herkenbaar! Mijn zoon is 21 jaar, heeft ASS en sinds 2,5 jaar een zware cannabisverslaving. Cannabis blijkt een goed werkzame prikkelbuffer te zijn bij ASS.

          School niet afgemaakt, geen werk, alleen maar gamen en aan cannabis proberen te geraken. Suïcidepoging achter de rug. Heeft al veel geld gestolen van mij, mijn partner en zijn zusjes. Omgekeerd dag- nachtritme, soms 24/7 stoned en dan weinig hygiëne, zijn kamer is een stort.

          Ik heb álles geprobeerd wat er bestaat. Hij houdt niks vol en valt keer op keer terug. 1 keer opgenomen, maar vertrok daar alweer na 2 weken. Weigert nu elke hulp. Hij verbleef 9 maanden lang bij een familievriend die afgelegen in de natuur woont, om tot rust te komen en buiten bezig te kunnen zijn. Helaas is die ook daar weer teruggevallen en heeft z’n vriend hem de deur gewezen.

          Nu komt hij weer naar huis. Met de ‘belofte’ eraf te blijven. Maar we weten allemaal dat dat van heel korte duur gaat zijn. Ik ben compleet leeggezogen en de wanhoop nabij. Langs de ene kant ben ik bang voor een nieuwe suïcidepoging, anderzijds ben ik zó klaar ermee dat ik de energie niet meer heb om hem te proberen motiveren.

          Er is geen instantie die ik niet benaderd heb, alle mogelijke thuisbegeleidingen hebben wij over de vloer gehad, elke afkickkliniek gecontacteerd, intakegesprekken gehad, beloftes aanhoord en geloofd, met nieuwe moed zo vaak geprobeerd de strijd weer aan te gaan.

          Er is géén hulp die je kan bieden als de verslaafde dat zelf niet wil! Het enige wat je kunt is aan zelfbehoud doen. Kiezen voor je eigen welzijn en dit met hand en tand blijven verdedigen.

          • barbara
            14 juni 2024 09:11
            32

            Bij mij is dit hetzelfde. We zijn hier allemaal kapot van. Heel ons gezin is ontwricht. Zoon, 22 jaar, verslaafd aan de cocaine, heeft ASS. Ik heb nu besloten ook mijn deur te sluiten. Dat betekent dat ik ook in mijn hart de deur sluit. Ik heb rust nodig voor de rest van ons gezin. Ook wij hebben alle instanties over de vloer gehad.

            Ik wil mijn grenzen niet meer verzetten voor de drugs. Als ik een verandering wil, moet ik dit bij mezelf zoeken.

        • anoniem
          23 augustus 2024 13:40
          33

          Dit verhaal is zo herkenbaar. Vandaag ook met pijn in mijn hart de beslissing genomen dat ik mijn zoon van 27 niet meer wil zien. Ik moet hem loslaten en ik kan alleen maar hopen dat hij ooit echt wil gaan herstellen en kan gaan zien hoe kostbaar het leven is.

          • Anonieme
            29 september 2024 22:21
            34

            Zojuist mede door al deze verhalen besloten het contact te verbreken met mijn zoon. Inmiddels 20 jaar mezelf verlaagd aan alles wat je maar kan bedenken. Je probeert hem te helpen, maar na meerdere opnames en terugvallen ga ik er helemaal aan onderdoor.

            Ben zelf suïcidaal en wil eigenlijk niet meer verder. Het is mijn enigste zoon en je gaat er helemaal aan kapot. Hij is alleen nog maar dankbaar als hij zijn zin weer hebt gekregen, als in de vorm van geld. Dit is niet de zoon die ik opgevoed heb en normen en waarden heb bij gebracht. Het is een totaal ander persoon geworden door die vreselijke troep.

            Dit oplossen lukt niet. Vind ook dat in Nederland de hulpverlening een soort verdienmodel is geworden. Geen echte interesse en die zien we straks toch weer terug. Er wordt gezegd dat je als ouder bij de opname betrokken wordt, maar niets is minder waar. Zo frusterend en verdrietig dit voor de naasten.

  • Eric
    27 augustus 2016 14:57
    35

    Esther heel goed van je, om te stoppen met vechten want dit heeft denk ik ook geen zin als hij zelf niet inziet of erkend dat hij een probleem heeft. En jou aanvallen op het feit dat er in anti depressiva ook amfetamine inzit heeft helemaal geen zin maar het gaat even niet over jou maar om hem.

    Ik slik zelf ook anti depressiva maar voor ons is dat noodzakelijk en de dingen die hij doet zijn niet noodzakelijk maar nodig uit zijn verslaving. Alcohol en Speed zijn wel zeer heftige verslavingen en als je partner dat doet dan heb je het waarschijnlijk erg zwaar en is het goed om zelf te beschermen en daar afstand van te nemen anders ga je daar straks zelf aan onderdoor en dat is niet de bedoeling van het hebben van een relatie.

    Ik hoop dat het goed met jou en je partner komt maar kies absoluut voor jezelf hoe egoïstisch dat misschien ook klinkt maar zelf heb je ook maar een leven nu op dit moment en dat mag jij ook gelukkig leiden.
    Heel veel sterkte, Eric

  • Amy
    11 september 2016 19:09
    36

    Ik (27 jaar) ben nu 4 jaar samen met mijn vriend (43 jaar). Hij is verslaafd aan cocaïne en rookt dit. We hebben een eerste gesprek gehad bij een kliniek waarin hij aan geeft dat hij het niet ziet zitten om met andere verslaafden opgenomen te worden. Hij is bang dat hij zo zijn contacten groter maakt voor het gebruik en hij ziet het systeem niet zitten. Waarschijnlijk worden het individuele gesprekken. Nu hebben we het eerste gesprek gehad en wordt hij over 2 weken terug gebeld. Het gebruik is tot nu toe nog steeds dagelijks. Wat ik erg moeilijk vind is dat hij zowel zijn eigen uitkering, als mij (ik werk) financieel helemaal leeg trekt om te kunnen basen. Ik zorg er elke maand voor dat ik de maandelijkse rekeningen snel betaal voordat dit gebeurt. Ik heb geprobeerd voet bij stuk te houden en geen geld te lenen maar dan loopt hij weg en gaat hij ruzie maken met junkies om toch aan de coke te komen. Regelmatig is hij hierdoor in aanraking geweest met de politie met alle gevolgen van dien.

    In het begin van onze relatie en dit begon na ongeveer een jaar, was ik hem regelmatig 2/3 dagen kwijt. Ik kon hem niet bereiken en werd hier heel onzeker door. Hierna is het duidelijk geworden dat hij verslaafd is. Hij is hier wel open over maar gebruikt het ook als excuus. Wat ik min of meer heb toegelaten is dat hij nu thuis gebruikt omdat hij anders de straat op gaat en problemen veroorzaakt voor zichzelf. Ik weet dat dit niet goed is en ik voel mij er absoluut niet goed bij. Ook moet ik regelmatig mijn autosleutels verstoppen.

    Ik hik nu tegen de 30 en wil erg graag een stabiel gezin opbouwen. Mijn vriend zegt ook niets liever te willen maar de woorden verschillen dan de daden. Ik ben 1 keer 2 weken bij mijn vriend weggegaan omdat ik er niet meer tegen kon en ook omdat ik hoopte dat mijn vriend het licht zou zien. Hierna zijn wij weer bij elkaar gekomen en is hij 3 maanden clean geweest. Wat ik dan erg aan hem merk is dat hij wel steeds over het gebruik blijft praten. Dit doet hij sowieso erg veel. De woorden: junkie, rotzooi, kankerleven, verslaving, pijp komen regelmatig aan bod. Waar ik ook erg veel moeite mee heb is dat ik regelmatig uitgescholden wordt. Ik ben moe, uitgeput en ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan.

    De paar vriendinnen waar ik het wel aan kwijt kan vinden dat ik beter verdien en zeggen dat ik hem beter kan verlaten en voor mezelf moet kiezen. Heel begrijpelijk deze woorden maar dit is niet wat ik wil. Ik wil een stabiel leven met mijn vriend en hier heb ik alles voor over. Mijn vriend zegt op dit moment dat hij zelf tegen de verslaving moet vechten en ik niet ook nog eens moet pushen. Dit is ook zo, hij moet het doen en alleen hij kan zichzelf veranderen maar hij doet het niet. Zijn woorden kloppen niet met zijn daden. Er zijn verslaafden die gestopt zijn en ik wil niet geloven dat iemand niet kan stoppen.

    Ik zou graag van een ex-verslaafde een reactie krijgen en ik wil precies weten wat ik als vriendin kan doen of juist moet laten om mijn vriend clean te krijgen.

    Ingekort door de redactie

    • Lennart
      30 september 2016 12:52
      37

      Hoi ik ben ex speedverslaafd en nu al 10 maanden clean. Ik heb wel wat (noodzakelijke dingen) tips om van de drugs af te blijven en je leven om te draaien.

      – Contact verbreken met vrienden die drugs gebruiken en andere drugsgerelateerde mensen.
      – Nieuw 06 nummer nemen zodat de drugsmensen geen contact met je op kunnen nemen.
      – Als het mogelijk is verhuizen naar een andere omgeving.
      – Zorgen dat schulden bij dealers zijn afbetaald zodat niks je kan achtervolgen.
      – Veel sporten helpt echt, daardoor word je lichamelijk en geestelijk sterk.
      – Geen alcohol drinken, sowieso de eerste 12 maanden niet. Door alcohol word je drempel lager en je wil zwakker en denk je sneller: ah boeie 1 keer kan wel.
      – Niet gaan niksen maar bezig blijven met iets als werk, studie en in je vrije tijd andere leuke dingen bedenken om te doen. Bijv. Een dagje weg, karten, paintballen, naar het strand, je huis opknappen etc.
      – De verslaafde en zijn naasten moeten zich goed laten informeren over hoe een verslaving werkt en vooral voor de verslaafde hoe hij het de baas kan worden.
      – Ook geen andere drugssoorten nemen.
      – Leven met de dag, elke dag clean moet hij zich trots kunnen voelen op het moment dat hij het geflikt heeft.

      Sowieso als hij begint met afkicken, ook al vindt hij het niet leuk, ga naar een afkickkliniek. Ook al kan een opname 1 maand tot 6 maanden duren. Dit is belangrijk omdat je daar vaak veel leert over je verslaving. Op een moment dat je het moeilijk heb is het niet mogelijk om te gebruiken. En ook kan stoppen met drugs gevolgen hebben. Het is dus belangrijk om in een veilige omgeving te zijn met medisch personeel etc.

      Lukt het hem om lange tijd clean te blijven en gaat hij toch een keer de fout in. Dan moet hij en jij ook niet meteen denken dat het m niet gaat lukken maar het zien als een leermoment en stappen ondernemen om het in de toekomst anders te doen, en altijd zelfs na 3 of 10 jaar clean te zijn, altijd scherp blijven want ik heb zelfs mensen gesproken die na 15 jaar nog een terugval hadden.

      Ik raad hem sowieso aan om voor een kliniek te kiezen want afkicken en alles wat daarna komt is een gigantische opgave om helemaal zelf te doen. In klinieken zijn het allemaal verslaafden die elkaar begrijpen en vaak hele hechte groepen zijn waar je veel aan hebt en ook aan de therapeuten die het al 200x gezien hebben en goed in staat zijn om jou de goeie richting in te sturen.

      Nadat je in een kliniek hebt gezeten is het ook goed om daarna nog regelmatig gesprekken te hebben want dan kun je snel ingrijpen als het dreigt mis te gaan.

      Hopelijk heb je hier wat aan en kun je hem overtuigen om de juiste keuze te maken.

      • Kreeftje
        8 augustus 2017 13:48
        38

        Je bent mijn held voor vandaag Lennart! Ik ga je tips gebruiken om aan mijn (ex-)man voor te leggen! Ik hoop dat je nog steeds even goed bezig bent! Keep up that spirit :-)!

    • Danielle
      27 april 2017 20:29
      39

      Ik (28) zit precies in hetzelfde schuitje.
      🙁 Mijn vriend en ik hebben veel steun aan elkaar. Ik heb fibro (reuma) en ben erg afhankelijk van zijn hulp (wat hij met liefde geeft) om ons huishouden te laten lopen en zodat ikzelf kan werken.

      Echter, hij is zwaar verslaafd aan de wiet en kan dan ook geen dag zonder. Zodra hij besluit dat hij stoppen wil, omdat al ons geld hier na toe gaat, besluit hij na een paar uur al dat hij het totaal niet aan kan. Hij heeft een rotjeugd gehad. Is werkloos en wil wel werken maar wordt door het gat in zijn cv en zijn leeftijd (35) overal afgewezen.

      Hij beweert dat de wiet het enigste is wat hem door de dag heen helpt en zonder is hij dan ook behoorlijk down en agressief met woorden. Ik houd zielsveel van hem. Hij snapt me precies en is verder de perfecte vriend.. geeft me liefde aandacht en steun.. maar dit zuigt al mijn energie op.

      Ik heb gezegd dat we misschien beter gescheiden kunnen wonen om zo geld “over” te houden, maar dat ziet hij niet zitten en ik wil ’t ook niet, want ik ben zo graag samen met hem en eerlijk heb ik ook de hulp nodig. Het verscheurt me van binnen. En dan helpen stappen, zoals geen geld geven en dergelijke, totaal niet. Want als ze niet willen stoppen, wat dan? Ik wil ook een gezin, maar niet op deze manier.

      • Patrick
        29 augustus 2020 22:29
        40

        Hoi Daniëlle,
        Ik herken dit zeker. Mijn vrouw is ook verslaafd aan wiet, rookt elke ochtend (staat er zelfs vroeger voor op), elke middag en elke avond voor het slapen. Ik zal je niet vertellen wat dit met onze intimiteit doet en heeft gedaan. Ik zie haar doodgraag, maar ze glijd weg in haar wereld van wiet en gsm kijken. Ik word er soms heel moedeloos van. Ik mis ze en haar warmte, het is alsof ik on hold sta of zo.

        We hebben een zoontje van 3 waar ze tegen liegt om nog snel te kunnen gaan roken, terwijl hij enkel samen met zijn mama in slaap wil vallen. Wil de papa ook eigenlijk, maar ik vind mijn vrouw altijd uitgeteld in bed snurken als een beer, maar zij is wel heel relaxt. Apatisch eigenlijk. Zo jammer, zij ontkent natuurlijk, dat het alleen is maar om een beetje te relaxen. Als ze nog werk had in de horeca, kon je dit misschien nog geloven, maar sinds COVID-19 is ze elke dag thuis en ze wordt betaald al is het wel een stuk minder, relaxter kan je niet zijn toch? Ze heeft nog nooit zo veel gerookt.

        Onze relatie staat onder énorme druk, daarbij is ze ook narcist. Begin maar eens een gesprek met iemand die altijd gelijk heeft. Soms rookt ze een of zelfs twee maanden niet om dan te zeggen: zie je ik ben helemaal niet verslaafd, ik heb het niet nodig. Om dan de dag erna weer te beginnen. Waar gaat dit heen, ga ik mijn vrouw verliezen, ik mis haar en ze is hier elke dag, maar ook weer niet. Veel sterkte aan iedereen.

        • Coriene
          9 december 2020 23:30
          41

          Wat vreselijk voor je! Ik ben een moeder van een verslaafde zoon al 16 jaar en 5 afkickklinieken gehad. Het gaat even goed en dan komt alles in overmate terug. Grote schulden,daardoor nog meer blowen want stress natuurlijk en altijd in deze tijd vannwinter en kerst wordt hij zijn huis of kamer uitgezet omdat hij totaal doordraait. Dan is het net een beest. En liegen dat hij doet. Probeer je vrouw naar een kliniek te laten gaan voor het te laat is. Veel sterkte

    • Ann
      5 juli 2017 21:09
      42

      Hoi allemaal,

      Het is een zeer moeilijke situatie voor iedereen, zowel voor de verslaafde als voor zijn omgeving. Ik heb jaren in een psychiatrie gewerkt en deze problematiek van dichtbij meegemaakt. Het is belangrijk dat de verslaafde zijn probleem herkent, pas dan kunnen er stappen ondernomen worden. Ik weet niet van welke regio jullie zijn. Maar er bestaat zoiets zoals MSOC in Gent, Lokeren en nog 2 verschillende steden. Misschien eens de moeite waard om op te zoeken en contact op te nemen.

    • Alex
      29 juli 2017 00:35
      43

      Mijn vader heeft een probleem met verzamelen. Hij koopt iedere keer rommel bij de kringloop cd’s , jassen , camera ’s , apparatuur kortweg van alles. Onschuldig denk je. Maar hij heeft er een grote bende van gemaakt. Want het is niet bij een paar spullen gebleven. Maar zijn kamer is helemaal vol en opgestapelt hij heeft alleen nog maar een klein paadje over naar zijn bed. Hij heeft de hele schuur volgestouwd en bij zijn moeder ook een hele grote kamer. Zelf de kastjes van de woonkamer zijn helemaal volgepropt met zijn spulletjes. Als we hem niet tegenhouden ligt de hele woonkamer ook tussen de rommel.

      We proberen hem zo vaak te zeggen dat hij genoeg apparatuur heeft en dat hij eerst moet uitzoeken wat hij allemaal heeft liggen. Maar dan zegt hij dat hij geen tijd heeft. Onzin want hij heeft wel tijd om al die spullen te kopen. Of hij zegt dat hij iets moet doen of dat het zijn hobby is. Uit de hand gelopen hobby wat mij betreft. En hij beinvloed ons ook dat wij moeten letten op ons geld , terwijl hij altijd thuiskomt met rommeltjes. VRESELIJK ! zeker als 13 jarige jongen die graag wat moois in huis wil hebben.

      Als me vrienden op bezoek komen doe ik maar de deur van zijn kamer dicht of zeg ik dat het een opslagruimte is tevens met de schuur. Het ergste vind ik als hij thuis komt van zijn werk. s’Avonds gaat hij achter zijn laptop gamen en is vaak gefrustreerd omdat het niet lukt in zijn spel. Verder praat hij niet met ons als hij eenmaal bezig is . We kunnen ook geen gesprek aangaan want dan is hij helemaal kortlontig.

      We kunnen alleen met hem praten als het wifi het weer is het niet doet. Erg toch als je zo een vader heb. Hij bemoeit zich niet met mij. Het maakt hek niks uit wat ik doe op school. Hij komt zelfs s’ochtends mijn kamer binnen om met de parkiet te praten, zegt niet eens goedemorgen ofzo en loopt daarna weer verder (de parkiet verblijft tijdelijk bij mij op mijn kamer omdat er bij hem natuurlijk geen plek is en de keuken wordt verbouwd want daar staat zijn kooi normaal ) maar we laten hem met de parkiet praten omdat hij dan een beetje rustig wordt en het kalmeert hem.

      Voor de rest is het een goede man hij rookt niet, drinkt niet en is niet agressief. Alleen het voelt soms alsof hij apart in ons huis woont voor mij dan als zoon. Ik weet niet hoe mijn moeder het ervaart. Maar ik denk dat hij dat doet omdat hij weet dat ik gelijk heb als we een gesprek hebben. En ik meestal wel oplossingen heb hoe het in de toekomst moet doen. Maar stoppen is ver gezocht voor ons.

      • Juul
        22 september 2017 08:50
        44

        Hallo Alex,

        Wow, herkenbaar. Dank je voor het delen. Jammer dat je dit moet meemaken. Eerlijk.
        Maar er zijn meer mensen zoals jij, en je verhaal is voor mij een opluchting.

        Drank- en drugsverslaving worden serieus genomen. Verzamelen zou zogenaamd onschuldig zijn. Maar mijn ouders hadden thuis veel ruzie over de verzamel obsessie van mijn vader. En als kind leed ik eronder. Ook hij was mentaal afwezig, doordat hij problemen had en mij en het gezin niet de aandacht kon geven die we nodig hadden.

        Terugkijkend is het goed mogelijk dat mijn vader autisme had. De (sociale) wereld was voor hem lastig en niet goed te overzien, daarom vluchtte hij in verzamelen. Dat maakt zo’n verzamel obsessie dan opeens begrijpelijker. Hij had weliswaar het overzicht uiteindelijk niet meer over zijn verslaving, maar bezig zijn met spullen, was nog altijd makkelijker dan bezig zijn met mensen. En ik moet eerlijk zijn: ik herken er wel iets in: mensen zijn best ‘raar’. We zeggen vaak iets anders dan we bedoelen. Of we vertellen niet wat we nodig hebben of waar we behoefte aan hebben, maar gaan we er vanuit dat een ander het wel begrijpt. In het slechtste geval gaan we roddelen over de persoon die ons ongemak bezorgt, in plaats van het zelf uit te praten met diegene, of te accepteren dat de situatie is zoals die is.

        De schade van de verzamel obsessie is een generatie later nog merkbaar. Zo ernstig zet het familie verhoudingen scheef. Er zijn namelijk hele ‘kampen’ ontstaan, van mensen die voor mijn moeder waren (en tegen mijn vader), of andersom. Onbewust blijft het door-etteren, omdat de familie er niet over wil praten. Omdat ze zich tekort gedaan voelen, pijn voelen, maar liever boos zijn dan hun gevoel te voelen. Want met gevoelens omgaan, leerden we thuis niet, en DAT is de erfenis die door suddert.

    • Harrie Verlegh
      11 mei 2018 10:15
      45

      Ik vind het geschreven relaas erg triest, vooral voor de jonge vrouw die hier ongewild midden in zit. Ze heeft alle mogelijkheden uitgeput en dreigt zichzelf nu te verliezen in een ‘verloren’ strijd. De geschetste relatie kent geen evenwicht en zoals ik het interpreteer is dit evenwicht ook niet nabij. Het effect op de vrouw gaat van kwaad tot erger. Neergaand dus.

      Hoe moeilijk ook, maar luister goed naar de geluiden uit je omgeving. Laat los! Deze man moet zelf uit de shit komen. Houdt hij voldoende van je, dan wint deze positieve kracht het uiteindelijk en zal hij jou weer weten te vinden. Het is dan aan jou om de balans opnieuw op te maken. Ik wens je veel innerlijke kracht toe. H

    • DYna
      29 juli 2018 02:44
      46

      Het is een gebed zonder einde… Ik zou voor jezelf kiezen en jouw eigen geluk, ik heb zelf ook in deze situaties gezeten, en het is zonde van je tijd. In het begin is dit niet makkelijk, maar uiteindelijk ontmoet je echt wel iemand anders die jou wel verdiend. Pas achteraf ga je inzien wat jij jezelf hiermee aan hebt gedaan.

    • Melody
      11 november 2018 04:00
      47

      Hoi ik ben geen ex verslaafde maar mijn ex is een ex-verslaafde. Hij rookte ook crack (en heroïne). Hij is nu na jaren vechten en vreselijke ellende sinds 2 jaar (op wat wiet blowen na) helemaal clean. Drinkt zelfs niet meer, wat allemaal ondenkbaar leek in zijn heftige geval. Hij beroofde me zelfs ’s nachts. Dus het kan wel.

      Stel zelf ook alsjeblieft hele duidelijke grenzen en benoem die steeds en bewaak ze als een leeuw. Bij ons hielp het buurtteam. We troffen het met een jofele gezinswerker, een goede bewindvoerder om de schulden op te lossen, zodat hij geen geld meer van mij kon pakken. We zijn geholpen bij Victas / Jellinek. Al was het vrij opervlakkige hulp, het was toch net voldoende om te stoppen, vooral dankzij de tests onder begeleiding van de verslavingsarts.

      Er is ook een home clinic ofzoiets – ff googelen – dat kan je thuis doen. Dat werkt denk ik beter: want dan leer je omgaan met de dagelijkse situatie en verleidingen. Bovendien zit je niet tussen de junken. Veel positieve kracht toegewenst en succes.
      Ingekort door de redactie

    • MrBigW@
      10 november 2019 20:01
      48

      Beste Amy, ik ben een verslaafde. Ik lees je verhaal met zweet in mijn handen. Ik ga ervan uit dat je heel veel van hem houdt. Het moet loodzwaar zijn voor je. Wat ik je kan vertellen is dat hij echt eerst zelf moet willen stoppen. Kijk, verslaafd ben je je leven lang helaas.

      Helemaal stoppen is niet makkelijk. Het kost tijd, je moet je durven openstellen en op je bek durven gaan en dan de kracht vinden om weer op te staan. Als het jullie samen lukt om zijn oude demonen te kunnen begraven, en hij de waarde van jouw steun ziet, dan zou hij kunnen stoppen. Maar dat kan alleen als je vriend zelf wil en dat kan jij helaas niet voor hem doen. De keus ligt bij hem: Of hij de kracht, wil en durf heeft om alles te geven voor een beter leven. Ik weet waar ik over praat en dat voelt voor mij ook confronterend.

      Amy respect voor jou, dat je je openstelt en om hulp vraagt. Ik hoop dat jullie eruit komen met elkaar. Veroordeel hem niet, maar geef aan wat het met je doet. Volg je hart maar vergeet ook je verstand niet. Het allerbeste en sterkte allebei en ik hoop op een goede toekomst voor jullie twee.

    • Ann
      15 december 2019 11:32
      49

      Ik heb tien jaar geleden in een kliniek gezeten. Alcoholverslaafd. Sindsdien drink ik geen drup meer. Er zaten veel cokeverslaafden en andere drugsverslaafden. Om de haverklap liepen ze weg of vielen terug. De meeste waren daar al voor de zoveelste keer. Jullie moeten stoppen met je partner te faciliteren. Jullie houden de verslaving er mee in stand. Kies voor jezelf en je kinderen. Verlaat de verslaafde. Hoe moeilijk dat ook is. Ze veranderen niet vaak en liegen de hele boel aan elkaar. Kies alsjeblieft voor jezelf. Doe je dat niet, kies dan voor je kinderen, zij hebben hier niet om gevraagd.

    • Yvb
      14 januari 2022 08:56
      50

      Veel herkenbare situaties. M’n vrouw is momenteel voor de 2e keer in opname voor cocaïnegebruik. De momenten wanneer ze niet gebruikt, hebben we het zo goed. Helaas komt die verslaving regelmatig terug naar boven, wat frustrerend en moeilijk is om mee om te gaan.

      Zelf ga ik hier ook niet altijd correct mee om. Ze wordt dan ook volledig iemand anders en verliest alle redelijkheid. Het enige wat we willen is stabiliteit en en opbouwen van een toekomst, maar momenteel hebben we het gevoel dat ons dat niet lukt. Het wordt hoe langer hoe moeilijker om te blijven geloven dat het ons lukken kan, ondanks dat we elkaar na elke breuk toch weer opzoeken.

  • Nirwana
    5 oktober 2016 11:25
    51

    Mijn vriend is gokverslaafd. Ik heb erover gesproken met hem maar hij wil geen hulp.
    Ik heb hem gezegd alleen de relatie te willen behouden, indien hij mee gaat naar de huisarts voor een verwijziging.

    Het is zo zwaar te verteren. Ik heb hem nu naar huis gestuurd, naar zijn ouders.
    Hij heeft een slechte relatie met hen, maar ik kan niet riskeren dat ze mijn inboedel komen ophalen.
    Als hij voor hulp kiest mag hij helft van de week bij mij verblijven, anders niet.

    Ik vrees dat het zo blijft en ik hem nooit meer terug zie.
    Hoop dat Lennart mij moed in kan praten,
    Groet Nirwana

  • kiek
    22 november 2016 22:13
    52

    De partner van mijn vriendin is al een aantal jaren ghb verslaafd en gebruikt hierbij nu ook speed. Hij slaapt nauwelijks nog en is alleen maar aan het klussen in en om het huis. Ze hebben 3 kinderen en hun leven ziet er ogenschijnlijk normaal uit.. zijn vriendin is de enige die mag weten van zijn verslaving en niemand anders. Ik voel me net als zij, machteloos. Ik mag niets weten.

    Zijn bloeddruk is hoog en hij moet blijven gebruiken anders wordt het nog hoger. Mijn vriendin houdt de boel in stand om haar gezin draaiend te houden en wil eigenlijk dat hij zich laat opnemen maar dat wil hij niet.

    Wat kan ik doen of mijn vriendin? Zijn er anonieme afkickklinieken?
    Jullie zullen vast zeggen: confrontatie aangaan en met hem praten maar dat kan dus niet omdat mijn vriendin mij in vertrouwen alles heeft verteld.

    • Redactie (Emile)
      23 november 2016 13:02
      53

      Beste Kiek,
      Je vriendin kan haar zorgen met haar vriend bespreken. Het is duidelijk dat hij professionele hulp nodig heeft. Ze kan contact opnemen met de huisarts en de situatie voorleggen. Samen kan bepaald worden wat de volgende stap wordt. Zelf kun je een luisterend oor blijven voor je vriendin. Succes.

  • Palle
    19 december 2016 10:49
    54

    Mijn man is al een paar jaar alcoholverslaafd. Bovenstaande stappen doorlopen en bij een kliniek aangemeld (11mnd) geleden, maar nog geen behandeling, omdat t m’n man niet uitkomt!!!
    Op financiële gebied is het bij ons uitzichtloos en ik ben de afwachtende houding van mijn man zat. Ik heb veel hulp gezocht, maar kom geen steek verder.
    Steeds praat hij op mij in en dan twijfel ik aan mezelf. Ik ben het vechten zo moe!
    Wat nu?

    • J
      21 december 2016 03:35
      55

      Ik snap je….het is moeilijk

    • Annelies
      15 augustus 2017 18:20
      56

      Ik zit ook in een schuitje met een drugsverslaafde man. Dit doet hij al jaren stiekem. Hij denkt dat ik het niet merk. Zelf ben ik nu zover om deze relatie te stoppen. Hij maakt mijn leven ziek. Door hem zijn we in financiele moeilijkheden gekomen. Onze dochters willen geen contact daardoor. Onze schoonzoon wil niet dat wij onze kleinzoon zien. Ik ben het moe. Vooral omdat er geen hulp is zolang hij dat niet wil. Beter alleen dan de hele tijd de stress van een verslaafde.

  • J
    21 december 2016 03:34
    57

    Hele herkenbare gevallen hier.
    ik een paar helse jaren achter de rug. Heb nu sinds september ongeveer een nieuwe vriend . Omdat ik noodgedwongen mijn huis uit moest meteen bij hem ingetrokken….allemaal niet erg want we zijn gek op elkaar en hebben veel lol. Maar hij heeft meerdere verslavingen. Drugs, online gokken en porno.
    Ik weet totaal niet meer wat ik moet….meerdere goede, lange en open gesprek gehad maar er veranders niets. Ik word er erg onzeker van want dan kijk hij niet naar mij om…..wat kan ik nog doen?

    • Suusje
      22 december 2016 23:35
      58

      Heel herkenbaar! Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend en na maanden van drugs vinden, beterschap beloven.. heeft hij paar maanden geleden toegegeven aan mij en aan zichzelf dat hij verslaafd is. Hij heeft adhd en beweert dat alleen speed hem rustig krijgt. Anders word hij gek, zegt hij. Hij is ook depressief en dreigt vaak met zelfmoord wat mij helemaal wanhopig maakt! Meerdere keren heeft hij beloofd te stoppen maar hij blijft maar liegen! Ik ben nu al op en kapot en weet niet meer wat ik moet doen, ik zou graag met iemand in contact komen die hetzelfde meemaakt. Hij heeft morgen intakegesprek bij een kliniek waar hij in de avonduren terecht kan.. maar wil hij wel echt stoppen? Ik ben radeloos

      • Nicole
        30 december 2019 01:40
        59

        Hoi Suusje, misschien een beetje laat en misschien ben je al niet meer met je drugsverslaafde vriend, maar ik las je oproep en ik zit hier ook nog middenin. Ik wil ook graag met iemand praten, net als jij, voor luisterend oor en advies. Ik zit in dezelfde situatie als jij namelijk. Grtjs Nicole

        • Liesbeth V
          11 februari 2020 00:59
          60

          Dag Nicole,

          Zelfde situatie. Het is ‘maar’ dagelijks wietgebruik, maar het is een verslaving hier van mijn partner.

          In maart krijgen we ons 1ste kindje en hij beloofde te stoppen, heeft dit al meerdere keren beloofd maar hij kan het niet. Al paar keer gesproken met hem. Hij verschiet als ik over verslaving, junkie enzo spreek.

          Misschien kunnen wij praten?
          Hij heeft een viertal jaar geleden ook een ernstige gokverslaving gehad. Wat geleidt heeft tot een tijdelijke breuk..

          • P
            7 februari 2021 22:53
            61

            Hoi, ik zit in dezelfde situatie als jij, Liesbeth. Alleen wij hebben twee kindjes van 2 jaar en 1 jaar… ik heb van de week besloten om er een punt achter te zetten. Ben nu mezelf steeds heel veel moed aan het inpraten om het uit te spreken. Ik vind het zo vreselijk. Ben ook gewoon op. Maar de man waarop ik gevallen ben, is er niet meer. Het is ook fijn om alle berichten hier terug te lezen, het versterkt m’n moed wel.

            Weet niet of je misschien met mij hierover wil praten?

  • Bb
    25 december 2016 07:42
    62

    Mijn partner is verslaafd aan alcohol, drinkt niet meer (hij word er zeer agressief van naar mij toe) en is van de alcohol naar speedverslaving gegaan. Hij loopt bij amethist en helpt in zijn gedrag wel, maar zijn gebruik vind hij zeer moeilijk. Hij wil graag stoppen, maar hij vind iedere keer dat hij te zwak is momenteel. Ik weet dat ik niet zou moeten zoeken, maar doe het toch.

    Volgens mij dealt of koeriert hij momenteel. Hij heeft spullen ineens waar hij geen geld voor heeft. Hij vind het ok dat ik het weekgeld beheer, ik vond net weer een paar gram speed, terwijl daar geen geld voor is. De speedverslaving kan ik “bewijzen” omdat ik dat kleine rotpakje altijd wel vind, maar koerieren is lastig. Speedverslaving en het stoppen wil ik nog wel samen doen. Maar bij koerieren ligt toch echt mijn grens.

    Ik voel mij zo alleen en het idee dat ik nergens hiermee terecht kan. Alhoewel ik weet dat dat niet waar is, we hebben ook relatie-therapie via amethist…. blijft het alleen gevoel bestaan. Ik kan nergens even bellen indien nodig, behalve onder kantoortijden.
    🙁

    • Es Grace
      28 april 2017 12:51
      63

      je kan altijd anoniem met sensoor bellen.. daar kun je je verhaal kwijt.. ook de persoon bij sensoor blijft anoniem.. Het nr vond ik ooit via google..

  • Tayfun
    19 maart 2017 17:31
    64

    Dag,

    Ik heb een goede vriend die al zeven jaar verslaafd is aan softdrugs. Hij is verslaafd aan blowen, het is voor hem normaal geworden om één gram of meer op een dag te roken. Sinds het begin van zijn verslaving heeft hij ook problemen met het betalen van zijn rekeningen.

    Ik merk en zie ook dat zijn algemene conditie achteruit gaat. Ook is hij agressief en kan niet meer presteren onder zware druk. Zijn gemoedstoestand is zeer afhankelijk van het blowen.

    Ik wil eigenlijk de knoop door hakken en onze vriendschapsrelatie beëindigen als hij geen professionele hulp accepteert. Eigenlijk is dat zeer jammer, want van nature is hij helemaal niet zo slecht. Een pluspunt is dat hij zijn verslaving wel toegeeft en meerdere malen heeft geprobeerd om er mee te stoppen. Tot nu toe zonder succes.

    Wat kunnen jullie mij adviseren om te doen als trouwe vriend?

    • Heni
      11 november 2018 18:25
      65

      Tayfun,

      Het is al een tijd geleden dat je dit geschreven hebt, ik ben benieuwd hoe de situatie nu is. Het is voor jezelf stukken beter om deze vriendschap te stoppen, want het trekt je mee naar beneden. Ik weet waar ik over praat, ik maak dit al zolang mee.
      Bij mij gaat het om een zoon, ook zo dubbel: er zijn in feite twee zonen: op goede momenten (als er geld is voor z’n verslaving) kan hij geweldig zijn, op slechte momenten is het een hel. Helaas zijn de slechte momenten zo vertrappend geworden, zo bitter en vol bijtend zuur dat het niet te doen is. Ik heb jarenlang geholpen met z’n financiën, ook al had ik zelf heel weinig (dat doe je ook voor jezelf, want het geeft rust), z’n was gedaan, vaak boodschappen gegeven, de administratie bijgehouden. Dat soort dingen, omdat hij geen prikkels aankan. Hulp wil hij niet, wat ik ook wel begrijp omdat hij telkens niet van de hulpverlener op aan kon, dat is funest. Te vaak gebroken beloftes, dat raak je je vertrouwen en geloof kwijt.

      Maar ja, wat te doen…ik heb een zeer moeilijke en verdrietige, maar tegelijkertijd ook rustgevende periode achter de rug omdat ik m’n zoon een tijd niet gezien heb. Dat was zijn keus, hij kon de situatie niet aan omdat ik hulp nodig had en het niet zeker was of ik het zou overleven. Maar nu komt hij weer op de proppen met z’n hele wel en wee, dat wil zeggen: 99,9 % wee. Ik voel de stress alweer omhoog kruipen, ik heb de afgelopen periode veel schuld afgelost (die ik grotendeels heb gemaakt voor hem, dat weet hij niet), ik vind het heerlijk dat het eind van deze schuld nu in zicht is en dat ik daarna bezig kan gaan met sparen voor wat noodzakelijke aankopen.

      Maar ja, dat zijn dromen. Ik wil maar zeggen dat ik heel goed weet wat realistisch is voor mezelf. En dat is nu ook het punt: ik weet namelijk niet of ik weer bestand ben tegen de dagelijkse treurnis van een verslaving die niet eens van mezelf is. Dat is toch raar, voor mezelf kan ik heel streng zijn, maar bij m’n zoon staan de valkuilen al te wenken. Hij kan verschrikkelijk zijn, maar het is allemaal mijn schuld en de hele maatschappij deugt niet en hij heeft geen kansen, geen vrienden meer, geen geld, noem het maar op.
      Niemand is zoals hij, niemand begrijpt hem.

      Ik ben zo moe en ik wil het zo graag anders, ‘gewoon’ wat relaxter.
      Laat dit een waarschuwing zijn voor degenen die denken dat het geen kwaad kan, dat het maar dit of dat is, dat het heus niet zo is dat het verslavend werkt, want dat doet het wel! en voordat je het weet ben je een monster! Laat het niet zover komen. Hij wil de regie en wil alles bepalen, voelt zich sterk maar kan het uiteindelijk niet volhouden en is dan een zielig hoopje mens. Dat is ook de diepste valkuil, dat wil geen moeder.

      Dus zonen en dochters, als je een leuk leven denkt te houden met verslavende middelen heb je het faliekant mis! begin er niet aan, want het maakt veel teveel kapot.
      Ingekort door de redactie

      • Maryse
        17 mei 2022 19:56
        66

        Herkenbaar, laat je vriend los of neem in elk geval zo afstand dat jij de regie houdt over je grenzen. Vriendschappen en relaties horen gelijkwaardig te zijn. Het doet pijn, je geeft om diegene. Maar je krijgt niets terug, of botheid, venijn, en ze zijn je echt niet dankbaar voor wat je doet.

        Mijn hart is zo hard gebroken door het gif van de wietverslaving van mijn toenmalige partner. Niks softdrugs, hij werd er meedogenloos en hard van. Ik mis nog steeds die lieverd die hij echt is. Maar daarop blijven hopen, holt je uit.

        Geef in elk geval je grenzen aan en houd je eraan. Je hoeft hem niet te laten vallen, maar stel heel duidelijke voorwaarden aan in welk opzicht je nog zijn vriend wilt zijn. Stel haalbare grenzen die je zelf echt kan nakomen.

  • Lara
    27 maart 2017 07:23
    67

    Mijn broer is al sinds zijn jeugd verslaafd aan blowen en gokken. Ook drinkt hij regelmatig. Hij werkt hard maar al zijn geld gaat op aan zijn verslavingen. Hij heeft jonge kinderen en is gescheiden omdat zijn ex het zat was. Hij betaalde geen rekeningen waardoor hij uit huis is gezet en torenhoge schulden heeft.

    Sindsdien woont hij bij mijn ouders maar vanwege zijn schulden hebben ze hem niet ingeschreven. Hij erkend dat hij verslaafd is en wil ook wel hulp maar omdat hij niet geregistreerd staat bij de gemeente heeft hij nergens recht op.. Hij heeft ook geen ziekteverzekering en leeft nu ruim een jaar als spookburger.

    Ik heb aangeboden hem te helpen bij het vinden van hulp maar ik loop tegen een enorme muur omdat hij nergens recht op heeft.

    Hij had hoop op een beter leven maar ziet dat nu in rook opgaan. De enige mogelijkheid is dat hij zich meldt bij het leger des heils maar dat wil hij niet.

    Wie weet hoe hij toch hulp kan krijgen?

  • Lootjuh
    17 april 2017 08:25
    68

    Ik heb de relatie afgelopen donderdag met mijn verslaafde vriend verbroken. Wat ik het ergste vond van de verslaving is het gelieg maar ook dat ze super egoïstisch zijn. Ze willen praten als het hun uitkomt, of als zij het willen. Niet als ik of een ander het wil.

    Hij is inmiddels 40 en 5 jaar speed verslaafd, maar vanaf 18 jaar blowde hij, en hij drinkt 2 halve liters bier op een avond en rookt als een trein. Hij heeft wel alles ook geprobeerd in zijn leven behalve spuiten ergens van (iig niet dat ik weet). Ik heb een kind (niet van hem) maar ook kon hij niet zo goed met mijn zoontje. 15 maanden hebben wij een relatie gehad. Ik was inderdaad ook de enige die het wist, en het leek ook alsof hij mij in het begin gebruikte als schreeuw om hulp.

    Zelf dacht ik dat dit de man van mijn leven was, we hebben een keer samen speed door de wc gespoeld, zijn bij een psych geweest, later naar Iris zorg al is Iris zorg ook niks en een grote ongeorganiseerde rotzooi. En in wezen word je nog aan het lot over gelaten.

    Hij woonde inmiddels 4 maanden hier om uit zijn omgeving te zijn, en regelmaat. Wat de eerste 2 maanden goed ging en ik daarna irritaties aan hem kreeg en regelmatig ruzie, met lichtelijk huislijk geweld (van beide kanten).

    Van de week heb ik de knoop doorgehakt. Ons leven ging om hem, onze relatie ging om hem, terwijl ik ook een alleenstaande moeder ben van een kind met autisme en ik daar al veel gedoe mee heb. Ik wilde steun. Een partner die naast mij staat, maar ipv dat had ik er een zorgenkind bij. Verslaafde mannen zijn eigenlijk heel lief en gevoelig, te gevoelig en dat is wat beïnvloedbaar maakt. Misschien wilde hij wel voor ons kiezen maar kon het niet.

    Hoop dat hij eruit gaat komen, met zijn ouders hulp, ik kan het niet meer. Maar heb nog wel contact met zijn broer en schoonzus en zijn moeder vooral. Dus zal regelmatig verslag krijgen..

    Maar echt kies voor jezelf, voor jou rust en pak weer op waar jij van houdt..en onthoudt dat ze in hun hart misschien wel willen veranderen maar niet kunnen.

    Ingekort door de redactie

    • isabella
      6 augustus 2018 23:41
      69

      Ik hoop dat het nu beter met je gaat!

      wat knap van jou!!! RESPECT

    • Maryse
      17 mei 2022 19:58
      70

      Rock bottom laten gaan, hij moet zelf willen.

  • Romy66015
    26 april 2017 20:21
    71

    Mijn vriend is verslaafd aan blowen, 3 joints per dag voor zo’n 3 jaar. Als hij klaar is met werken gaat hij eerst langs de shop en neemt zijn eerste hijs nog het liefst in de auto..

    Zijn gemoedstoestand hangt ook heel erg af van het blowen, hij is 25 en ik ben zelf 20. Hij geeft zijn verslaving ook toe, alleen wil hij niet stoppen, wel minder blowen tot 3/4 dagen in de week. Ik heb het zijn ouders vertelt, en hij is nu erg boos op mij, want het was zijn geheim. Het was dus niet aan mij om dat aan iemand te vertellen. Heeft hij gelijk of heb ik het juiste gedaan?

    Bovendien betwijfel ik of ik het juiste heb gedaan, want volgens mij kan het zijn ouders niet zoveel schelen. Want: ‘hij is een volwassen man die voor zichzelf kan zorgen’…..

  • suus
    30 mei 2017 16:25
    72

    mijn vriend heeft een mega porno verslaving. het doet me zon pijn,want ik voel me echt te min en dus niet goed genoeg voor hem…. hij belooft elke keer te stoppen maar dan staat zn laptop en telefoon weer vol 🙁 wat moet ik nou??

    • kiekske
      16 juni 2017 14:44
      73

      Beste,

      Mijn vriend kijkt ook heel vaak naar porno maar ik zie het niet alsof ik te min ben. Het zijn tenslotte maar mannen en vrouwen op een scherm, ze kunnen er niet mee praten noch aanraken, ..

      Persoonlijk vind ik het dan ook niet erg dat hij dagelijks porno kijkt en ondertussen met zichzelf speelt. Uiteindelijk is het niet dat hij op een andere vrouw wenst te gaan want dan had hij gemakkelijk bij een hoer kunnen gaan.

      Ook wil ik u meegeven dat ik mij nooit te min zou voelen ten aanzien van die porno vrouwen en mannen! Elk zijn eigen meug maar ikzelf kan wel op een andere manier mijn centen verdienen dan met de benen open te doen op een scherm, … Het is maar hoe je alles bekijkt en hoe je tegenover bepaalde zaken gaat staan.

      Naast dit alles ben ik ook al blij dat ikzelf niet dagelijks uren met hem moet zitten spelen. Ik vind seks ook wel leuk maar dat hoeft niet dagelijks uren te gaan duren want dan krijg je daar ook genoeg van. Bovendien wens ik ook nog te slapen en geen hele nachten door te gaan. Ikzelf ben bijgevolg tevreden dat hij op deze manier zijn seksdrift kan bevredigen.

      Wijzelf kijken ook soms samen naar porno en vrijen dan samen met elkaar. Er zijn veel mogelijkheden om met de pornoverslaving om te gaan. Zolang hij maar beelden bekijkt en niet op andere gaat ben ik tevreden.

      Probeer zelf ook eens om het op een andere manier te benaderen.

      • Thirza
        14 september 2017 15:07
        74

        Pornografie heeft wel degelijk negatieve gevolgen. Het beïnvloedt en verandert zelfs je hersenen! Uit onderzoek blijkt zelfs dat het kan leiden tot verminderd zelfvertrouwen, erectiele dysfunctie, depressies en nog meer. Zie: The great porn experiment – Gary Wilson – TEDxGlasgow

        Verder heeft pornografie niets met liefde te maken. Het is enkel lichamelijk en wekt verkeerde lust op. Ook kijk je op een onrespectvolle manier naar vrouwen. Dit beïnvloedt je gedrag tegenover vrouwen die je tegenkomt in het dagelijks leven.
        Daarom is het wel degelijk een probleem als een man of vrouw naar pornografie kijkt.

      • Esther
        7 november 2017 17:11
        75

        Hoi allemaal,
        Wat betreft de pornoverslaving. Ik heb al zeven jaar een partner die voor pornoverslaving, internetverslaving, eetstoornis en alcohol – om zijn zelfhaat weg te drinken – is opgenomen in een afkickkliniek voor 3 maanden (nu 3 jaar geleden). Advies: geen computer meer en geen alcohol meer.

        De computer was na 2 maanden terug met excuus dat hij toch moest solliciteren om zijn leven weer op orde te krijgen. Alcohol (zonder grens) is na exact twee jaar weer begonnen. Zodra er geen computer in de buurt is, is het een compleet ander persoon (bv. met vakantie)

        Elke week voordat het weekend is, wordt er ruzie gezocht. Netflix is DE uitkomst om weg te duiken. Gevolgen van porno? Wij hebben al 2 jaar geen seks meer. De schaamte is te groot geworden. Ik kan toch echt niet zeggen dat porno geen levens kapot maakt.

        Echte verbintenis met familie en zijn zoon zijn ver te zoeken. De computer is zijn nieuwe wereld geworden, die praat immers niet terug en stelt geen moeilijke vragen… Het maakt het extra moeilijk om de knoop door te hakken en het contact te verbreken, omdat ik hem nu ook een tijdje zonder zijn verslaving heb meegemaakt. De hoop dat-ie weer gaat afkicken blijft.

        Voor iedereen met een (porno)verslaafde partner, heel veel succes, het is een eenzame weg naar de hel en weer terug voor beide partijen.

      • Caranda
        3 mei 2018 21:11
        76

        Mijn vriend begon ook met kijken op internet. Enkele jaren geleden heeft hij hiervoor hulp gezocht. Veel gesprekken gehad samen en getracht het niet bij mijzelf te zoeken. Toekomstplannen, huisje, boompje, beestje. Ogenschijnlijk alles normaal. Sinds 6 maanden het gevoel dat er iets speelde. Antwoorden als druk, moe werden besproken. Totdat ik ontdekte dat de pornoverslaving in de meest heftige vorm ooit weer terug gekeerd is. Sexcontacten buiten de deur. Via ranzige sites waar gelijkgezinden elkaar zoeken of aanbieden. Vandaag bloedonderzoek laten doen op HIV, Hepatitis A/B/C. Over hoe ik emotioneel hier onder ben maar te zwijgen. Een pornoverslaving STOPT niet bij kijken naar plaatjes. Op een gegeven moment is dat niet meer genoeg. Kun je nog zo je best doen met meedoen/meekijken of een leuk slipje aantrekken.

    • Saskia
      11 maart 2019 16:45
      77

      Ik begin zo zoetjes aan ook te geloven dat mijn vriend pornoverslaafd is. Hij staat er letterlijk vrijwel dagelijks mee op een gaat er mee naar bed. Wij hebben op zich een vrij actief seksleven, maar dat wordt nu ook minder. Deels omdat hij niet opgewonden raakt als ik hem streel, maar merk ook steeds vaker dat hij bij penetratie niet hard kan blijven en meer moeite lijkt te hebben met klaar komen. Ik zeg altijd dat wij niet vrijen, maar seks hebben omdat er niet bij gezoend of liefdevol gestreeld wordt. Hij vindt dat natuurlijk onzin..

      Geen idee hoe ik dit moet aankaarten. Behalve dat ik er steeds meer last van krijg. Hij vindt het gewoon zijn guilty pleasure. Het heeft verder op de omgeving ook niet echt invloed, alleen op onze relatie. Op zich heb ik overigens geen probleem met een man die met enige regelmaat porno kijkt, maar bijna altijd minimaal één een meestal twee keer dag gaat me toch wat ver. Iemand tips of suggesties?

  • Geeske
    29 september 2017 18:24
    78

    Wat als je partner niet wil stoppen omdat hij de hele wereld kut vindt en de maatschappij een klotezooi.
    Mijn vriend rookt elke maand voor 600 euro aan wiet en dan koopt hij het al tegen een “schappelijke” prijs.
    Hij is twee keer gestopt en geeft aan er wel eens aan te denken. Ik heb zelf het gevoel dat hij alleen maar zegt wat ik wil horen.
    Verder is hij erg negatief over alles wat ik zeg. Constant in de aanval en hij ziet het niet als ik eens een compliment geef. Hij weet niet hoe hij iets liefs tegen mij moet zeggen, maar kan het wel tegen andere mensen.

    Ja ja. Ik ben gek dat we nog samen zijn. Maar soms is het gewoon een heel fijn samen zijn.
    Maar ja. Hoe leg je dat nou uit aan mensen die hun mening al klaar hebben?

    • Sey
      24 oktober 2017 16:32
      79

      Ik denk dat we elkaar de hand kunnen schudden. Ook mijn relatie werd door mijn familie niet geaccepteerd. Ook ik wordt door drugsgebruik echt serieus schofterig behandeld door hem, maar de momenten die we soms hebben zonder zijn verslavingen zijn goed, echt goed!

      Mensen hebben er vaak geen begrip voor en ben eens eerlijk, heb jij er begrip voor? Verlang je zelf niets eens naar een relatie waar alles koek en ei is? Maar aan het eind is soms liefde groter dan verstand. Ik heb moeten breken helaas, voor mij ging het niet meer. Ik hoop dat jij je balans vindt. Heel veel succes!

  • Sey
    24 oktober 2017 16:23
    80

    Mijn vriend is coke verslaafd en ik heb het echt moeilijk. We zijn pas 4 maanden bij elkaar, maar het voelt alsof ik ben afgeleefd. Iedere keer zegt hij dat hij me voor me wil gaan en vandaag was het dan zo ver. Hij zou naar de afkickkliniek gaan. Gisteren was ik bij hem en zag dat hij gesnoven had. Vanochtend besloot hij om niet te gaan.

    Ik was intens verdrietig en heb ook besloten om de relatie niet meer voort te zetten voordat ik er zelf aan onder doorga. Ik ben er continue voor hem geweest, geen moment ben ik van zijn zijde geweken, ook al heb ik soms midden in de nacht op straat moeten slapen omdat ik bang was voor zijn paranoïde aanvallen en psychoses. Ik ben de meest trouwe persoon die er bestaat en hij speurt mijn Facebook en andere social media af om maar een reden te verzinnen dat ik een hoer en een slet ben en dat ik hem continue bedrieg vanaf dag 1.

    Is dit de drugs die spreken of is het wat hij daadwerkelijk voelt en in nuchtere tijden verzwijgt. Het is een gevecht, iedere dag, mijn zelfvertrouwen gaat eraan en mijn hart is kapot. Waarom wil ik hem zo graag helpen? Drugs heeft, ondanks dat ik zelf nooit gebruikt hebt, mijn jeugd kapot gemaakt. Mijn vriend is 26 en ik ben doodsbang dat hij de 30 niet haalt. 6,7,8 gram in een nacht is niets meer (dan is het 3 dagen herstellen en begint het weer, kost hem zo’n 3000 euro in de maand). Ik ben radeloos!

    • Lucy
      9 november 2017 10:02
      81

      Hoe is het nu met je. Ik herken het onwijs!

  • Esther
    31 oktober 2017 06:39
    82

    Hoi allemaal,

    Mijn god, wat een reacties. Heel herkenbaar en ook vreselijk triest eigenlijk. Ik heb, zag ik, in augustus 2016 het bericht geplaatst. Ik kan jullie melden, het is bergafwaarts gegaan. Inmiddels is hij zijn huis kwijt en heeft torenhoge schulden. En nog altijd wil hij niet erkennen dat de speed het begin van alle problemen is. Hij zal hier de rest van zijn leven mee doorgaan vermoed ik.

    We vechten als kat en hond om het zo maar te zeggen. Elke keer als ik mijn leven weer op poten zet, breekt hij het af. Of eigenlijk, ik laat het hem afbreken.

    Ik heb een fantastisch huis(je) en ook een fantastische baan. Mijn zg therapie heb ik na anderhalf jaar stopgezet. Hij zit sinds een maand in mijn huis met zijn hond, kat en alle troep die hij maar mee kon nemen. Hij heeft zijn uitkering verspild door de taken niet te doen.

    Om kort te gaan, ik sta op het punt, na de zoveelste hysterische bui (van mezelf), naar mijn ouders te gaan. Ik moet deze relatie stoppen. Ik geef hem nog even de tijd om onderdak te zoeken, maar ik moet hieruit. Ik ga er aan kapot.

    Dus mijn raad aan partners van verslaafden, stop de relatie en ga voor jezelf. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat.

    Groetjes,
    Esther

    • Lien
      15 oktober 2018 18:53
      83

      ????
      Hoe is t nu?

    • Paul Schipper
      7 februari 2023 07:50
      84

      Heel veel sterkte !

  • Guido
    31 oktober 2017 13:46
    85

    Ook ik (wij) zijn radeloos. We hebben een gezamenlijk maatje die aan de Heroïne & Cocaïne zit.

    Hij woont nu bij zijn moeder (heeft NOG zijn eigen huurflatje). Maar het gaat heel slecht met hem. Ik heb hem al maanden niet gesproken omdat hij mij ontwijkt. Met zijn moeder heb ik wel contact en inmiddels heeft hij geld van haar gejat (uit de portemonnee & telefonische overboeking).

    Persoonlijk ben ik van mening dat we (moeders, ander maatje) hem gewoon kei-hard moeten laten vallen. Ga maar een tijdje onder de brug liggen, misschien dat meneer het dan eindelijk snapt.

    Maar, aan de andere kant wil ik/we hem nog een 2e (3e? 4e? 5e?) kans geven… Blijft toch je maatje hè?
    Vreselijk moeilijk allemaal.
    Guido

  • Lucy
    9 november 2017 09:58
    86

    Hallo allemaal. Ik ben 28 jaar. Samen met iemand van 36 en we hebben een kindje van bijna 1. Hij heeft een coke verslaving. Inmiddels gaat hij naar de brijder en krijgt cognitieve therapie. Ik heb ook zijn pasje zodat hij niet kan halen. Maar iedere x als ik uit mijn werk kom toont hij raar gedrag. Alsof hij in een psychose zit. Hij denkt continu dat ik vreemd ga. Neemt me op op een bandje, kijkt raar uit zijn ogen. Ik ga iedere keer met stress naar huis.

    Inmiddels ben ik 6000 euro lichter omdat ik hem uit de schulden heb geholpen. A.s. maandag gaat hij naar de psychiater om te praten of er meer is dan alleen de verslaving. Maar ik ben op, kapot, verdrietig. Hij is veranderd, is egoïstisch, denkt niet aan mij. Ik zet door omdat we een kindje hebben en hij wel bereid is om aan zichzelf te werken. Ik hou dit nu al 2 jaar vol, maar weet niet wat ik moet doen. Vaak getwijfeld om weg te gaan maar ik kan nergens heen. Ik kom op een wachtlijst voor huizen en naar mijn ouders kan ik niet. Ik loop echt helemaal vast. Iemand advies? Help.

  • Yousra
    21 november 2017 15:12
    87

    Ik ben een meisje van 21 jaar. Ik ben 3 jaar verslaafd geweest aan heroïne. Ook gebruikte ik regelmatig cocaïne. Na een tijdje was ik overgegaan naar morfine.
    Nu ben ik een jaar clean. Waar een wil is, is een weg! Bij het afkicken ben ik cold turkey gestopt, lang ziek geweest maar het is me gelukt. Door steun van me familie gaat het nu goed. Ik heb momenteel geen werk of dagelijkse bezigheid. Daar ben ik naar op zoek voor een nieuwe start in mijn leven. Groet Yousra

    • Redactie (Emile)
      21 november 2017 16:14
      88

      Geweldig om te horen Yousra! Bedankt voor het delen en veel succes met alles.

    • André
      15 juli 2018 01:47
      89

      Beste Yousra,
      Ik lees al een tijdje alle ellende op deze site en toen ik mij af vroeg of er dan helemaal geen eind komt aan al die hopeloze gevallen, en dan komt in een keer jouw reactie in beeld scrollen.

      Jij hebt het voor elkaar gekregen!
      Jij bent helemaal uit eigen kracht de verslaving overwonnen!

      Ik hoop van harte dat jij weer een baan vindt waarin jij je helemaal uit kunt leven, inhalen wat je hebt laten liggen, een nieuwe en mooie start voor de rest van je leven. Het geluk ligt nu al reeds aan je voeten, raap het op en koester het!

      Er zal af en toe een moment komen dat je even in gedachten terug valt, je geest krijgt een paar tellen de overhand.
      Wees dan sterk en geef niet toe!

      Je komt dan telkens sterker uit die kleine dip.
      Ik ben ooit ook cold turkey gestopt en ben nu al 23 jaar clean!

      Maar héél af en toe, op de gekste momenten, zijn er een paar seconden van ‘zal ik????’
      Gelukkig komt het steeds minder voor en ik ben een gelukkig mens.

      Ik geef je nogmaals een dikke pluim en ik buig diep voor je, je hebt het gehaald!

      André

  • Tessa
    2 december 2017 14:50
    90

    Mijn vriend gebruikt regelmatig coke. Doordeweeks en in het weekend. Hij wil zelf graag stoppen, maar het lukt hem niet. Hij blijft het uitstellen en gaat vanaf januari een tijdje niet gebruiken, zegt hij. Hij geeft aan dat hij hulp van mij erbij nodig heeft, maar ik weet niet goed hoe. Op het moment van gebruiken, en als het idee van gebruiken in zijn hoofd zit, heeft hij lak aan me. Het heeft geen zin om dan boos te worden omdat hij het dan toch wel doet. Ik wil ook niet dat hij het stiekem gaat doen. Heeft iemand nog tips om hem te helpen? We willen het eerst zelf oplossen en zou dat niet lukken, dan professionele hulp zoeken. Groeten, Tessa.

    • Anniek
      11 mei 2018 14:19
      91

      Beste Tessa, ik hoor graag hoe jullie / hoe jij hiermee bent om gegaan en of je tips hebt voor mij.

    • Chloë
      18 oktober 2018 23:04
      92

      Beste Tessa,

      Ik zit ook in deze situatie… Mocht je een uitweg vinden hoor ik het graag want ik zit bijna op mijn tandvlees.

      Veel succes…

    • Car
      10 april 2022 23:06
      93

      Hoi ik zit met hetzelfde probleem mijn vriend is aan de crack verslaafd heeft bijna al mijn spullen verkocht meerdere keren de rekening van me zoon leeg gehaald leent geld bij mensen kan geen werk houden niks alles komt op mijn schouders terecht ik ben mentaal emotionel uitgeput daardoor krijg ik woede uitbarstingen die alleen maar hevigere ruzies vooroordelen ik wil mijn leven op orde met een tv in huis vloer in me slaapkamer gordijnen voor de ramen kan iemand mij advies geven

  • Ann
    4 december 2017 23:06
    94

    Ik heb een zoon van 17 jaar. Altijd goede opvoeding gegeven. We hadden een super goede band. We konden over alles praten. Ik zeg hadden want het is er niet meer. Ik heb nu een zoon die ik niet meer ken. Het is begonnen met nieuwe vrienden. Hij vertelde dat zijn vrienden gebruikten. Heb hem gewaarschuwd en gezegd dat ik liever niet had. Ik heb gezegd dat ik hem vertrouwde. Hij zei ook: ‘mam maak je geen zorgen, ik ben niet als hun. vertrouw me’.

    Toen kwamen de hardcore parties in een discotheek waar meestal jongeren van 16 komen, en hij vertelde doodleuk dat hij een keer xtc had gebruikt. Ik heb hem gewaarschuwd en gezegd dat ik teleurgesteld was. We zijn nu maanden verder. School gaat slecht. Hij is elke dag erg boos, agressief, en dreigt met van alles. Ik ben erachter gekomen dat hij snuift. Hij slaapt niet, eet bijna niet, en zit onder de puisten. Hij belooft elke keer dat hij stopt, maar dat is telkens maar voor een paar dagen, hooguit een week. Dan is het weer de jongen die ik groot heb gebracht. De lieverd, maar zodra hij heeft gebruikt is het een vreemde die mijn hele leven over hoop gooit. Ik wil hem helpen, maar weet niet hoe. Hij praat niet en als hij praat zegt hij dat ik hem niet begrijp omdat ik niet weet hoe het is om geen vader te hebben en dat hij gebruikt omdat hij dood wil. Terwijl zijn vader gewoon aanwezig is, maar niet goed met elkaar kunnen communiceren, omdat ze beiden autisme hebben.

    Ik ga hier aan onderdoor. Alles is de schuld van een ander. Hij wil zijn verslaving op ons schuiven en het lukt hem aardig. Heel ons gezin lijd onder zijn gedrag. We zijn ten einde raad. Moeten we hem in een kliniek laten afkicken? Huisarrest heeft ook niet geholpen. Lange vakantie in het buitenland heeft ook niet geholpen. Zo gauw hij weer thuis is begint de ellende weer. Een ander telefoonnummer werkte ook niet. We weten het niet meer. Alleen dat het zo niet langer meer kan doorgaan.

    • Nathalie
      16 januari 2020 22:30
      95

      Hoi, wat is jouw verhaal herkenbaar! Ik zit er nu ook midden in. Ik ben benieuwd hoe het nu met jou gaat?

  • Maroesja
    10 december 2017 21:48
    96

    Wat een herkenning deze verhalen. Ik heb een relatie met een alcoholist die vroeger ook een speed, wiet en cokeverslaving heeft gehad. Tegenwoordig blowt hij nog steeds veel. Stopt dan weer een periode met drinken maar blowt dan om toch te verdoven. Hoewel ik immens gek ben op hem begin ik nu, na ruim twee jaar, te voelen dat mijn grenzen langzaam bereikt worden. Voor de buitenwereld weet hij zijn gebruik heel goed te verbergen en ik verbaas me erover hoe normaal hij dan overkomt. Maar zodra iedereen weer weg is laat hij het masker vallen en ligt hij lam op de bank, bekommert zich niet meer om mij en denkt alleen nog maar aan zichzelf. Hij wil dan verzorgd worden en dat ik bij hem blijf (ik heb mijn eigen woning). Ook vraagt hij me soms om alcohol te halen en soms zelfs te betalen als zijn geld op is.

    Ooit stelde ik dat als grens voor mezelf; ik ging hem niet van alcohol voorzien, maar mijn grenzen vervagen langzaam maar zeker en ik word ongelukkiger en somberder. Ik voel me de laatste tijd echt vaak verdrietig en zelfs depressief, zo erg dat ik het dan niet meer zie zitten. Maar, en dat herkennen velen hier denk ik, ik houd zo vreselijk veel van hem. Ik weet niet wat te doen, voel me wanhopig. In tijden dat het beter met hem gaat en hij niet drinkt of blowt, is het prachtig tussen ons.

    Maar zodra hij weer begint verandert het in een nachtmerrie van grijze rokerige, hele dagen in bed met de fles ernaast. Hij komt dan dagenlang niet buiten, alleen om alcohol te halen. Vaak denk ik “ik zet er een punt achter” maar ik kan het nooit. Alsof hij het voelt en dan precies de juiste dingen weet te zeggen om me weer van dat idee af te krijgen. Bovendien ben ik de enige die hij nog heeft, die hem zo goed kent en hij houdt ook heel veel van mij. Maar dit kan zo toch niet verder?! Ik word er gek van. Herken mezelf soms niet meer en ben van de stress kilo’s afgevallen. Ben ten einde raad.

    • Willemijn
      22 januari 2018 09:31
      97

      Ik herken het echt heel erg. Mijn vriend is ghb verslaafd en ik heb precies hetzelfde als jou. Ik ben ook afgevallen en ik heb heel veel stress, maar ik hou teveel van hem om bij hem weg te gaan. Maar je voelt je echt uitgeput.. Heel veel sterkte!

  • Nirwana
    23 december 2017 21:49
    98

    Nirwana hier, 1 jaat na dato. relatie met de gokverslaafde hmmm
    Hij ging naar de huisarts, naar de kliniek en toen zei hij ‘ik zit hier voor haar’. Ik zei ‘das bijzonder, want ik zit hier voor jou’. Hij wilde geen groepsessies dus kreeg 1 week om na te denken over het soort hulp dat hij wilde. Individueel of in een groep. 2e keer nam ik z’n broer mee als steun. Gesprek ging goed maar op het einde zei hij ‘ik ga dit niet doen’. De hulpverlener keek mij aan en zei ‘Wat gaat u nu doen?’. Ik zei ‘hem bij z’n moeder afzetten en dat is het’.

    Ik bracht hem thuis, even wilde hij nog mee naar mijn huis lopen, maar dat kapte ik af. Ik hoorde 2 maanden niets van hem, toen stond hij opeens voor de deur, tranen en drama, maar ik was al verder gegaan.
    We hebben gepraat en afscheid genomen voor 2e keer en dat was intens en heftig. Erna heeft hij zelf hulp gezocht bij een therapeute. Dat was 1x en toen heeft hij weer opgegeven.

    We hadden een paar maanden geen contact meer, maar omdat hij in de buurt woont, zie ik hem regelmatig. We spraken wat en hij zei ronduit ‘ja ik gok niet meer’. Maar mensen hij liegt en ik weet dat 100% zeker.

    Zoals iedereen het hier zegt, kies voor jezelf.
    Als ze het leren en goed terecht komen en voorbestemd zijn, komen ze vast weer op je pad terecht.

    Geloof in jezelf en geef jezelf betekenis.

  • Attie
    27 december 2017 09:53
    99

    Ik ben 37, heb al 18 jaar een relatie met mijn man en samen 3 kinderen. Sinds het begin van onze relatie, heeft hij altijd een dubieuze relatie gehad met alcohol. Kon als we op stap waren nooit niet drinken. Als hij drinkt heeft hij geen grens. Drinkt doordeweeks ook, de ene keer meer dan de andere keer. Soms paar dagen niet, maar er gaat geen week voorbij dat hij niet drinkt. Daarbij liegt hij geregeld over kleine dingen.

    Vorige week dinsdag zag ik dat hij jenever in zijn glas deed terwijl hij spiedend om zich heen keek of iemand hem kon zien. Toen ik hem hiermee confronteerde ontkende hij dit. Ik heb hem toen de deur gewezen omdat ik het zat was. Hij heeft 2 nachten bij zijn moeder geslapen. Afgelopen vrijdag is hij weer thuis gekomen.

    Ik merk dat ik het vertrouwen in hem volledig kwijt ben. We liggen samen in 1 bed, maar als hij in de buurt komt bevries ik zowat. Hij heeft contact gezocht met een hypnotherapeut, die hij al kent en heeft daar volgende week weer een afspraak staan. Ik weet alleen niet of zij hem kan helpen bij zijn alcohol verslaving.

    Het vertrouwen bij mij in hem is helemaal weg en daardoor heb ik een muur opgetrokken om mezelf te beschermen. Hij zegt dat het niet helpt en dat ik er op uit ben om de relatie te laten stranden. Terwijl ik alleen maar hoop dat we hier uit komen, want 18 jaar ga ik niet zo maar weggooien en daarbij hebben we 3 kids die ik veel meer gun dan gescheiden ouders.

    Wat moet ik nu doen, ben zo wanhopig. Van hem eisen dat hij hulp zoekt bij iemand die gespecialiseerd is in verslavingszorg of hopen dat de therapeute waar hij nu hulp heeft gezocht hem kan helpen.

  • mama2
    12 januari 2018 13:38
    100

    Hoi allen,

    Ik ben een mama van 2 kinderen van 7 en 5 jaar. Mijn man is 9 ouder als ik. Hij is 44 en verslaafd aan alcohol. Zeker al 1,5 jaar is het mis. Elke keer de beloftes. Ik pik niks meer, ik stop er mee. Ik heb hem al 6 keer betrapt op het verstoppen van rose.

    Ongeveer een jaar geleden kreeg hij last van z’n zij. Hij heeft bloed geprikt, vergrote lever. Huisarts zei: ‘je moet er echt iets aan doen als je je kinderen op wil zien groeien’. Hij is verder niet lastig en je merkt er niks aan. Maar gewoon elke keer naar de schuur of met een smoes naar de winkel. Ik raak er erg gefrustreerd van en denk waarom blijf ik het pikken??

    Hier op mijn werk kreeg ik een gesprek met mijn baas. Hij vond me de laatste tijd minder gedreven. Toen werd ik emotioneel en ik dacht, ik zeg wat er thuis speelt. Hij vond het heel erg, en dacht kijk nu komt het eruit. Hij zei dat m’n man hulp moet zoeken, en dat ik mijn ogen er niet voor moet sluiten. Maar dat is makkelijk gezegd. Toen ik het had verteld voelde ik alsof ik mijn man heb verraden.. zo raar.. Ik ben zo bang om hem kwijt te raken, helemaal voor de kinderen. Wie heeft er advies?

    mvg bezorgde mama

  • Ciska
    15 januari 2018 20:08
    101

    Ik ben 53. Mijn vriend is alcoholist en 58 jaar. Ik ben nu 2 jaar bezig met dit probleem. Naar de huisarts geweest. Naar kliniek Trubendorffer gestuurd. Maar na een paar keer wilde hij niet meer. We hebben eigenlijk alleen nog maar ruzie. Hij is 3 maanden gestopt omdat ik anders niet met hem op vakantie wilde. Heeft hij goed volgehouden. Toen kwam kerst. Begon hij weer met drinken. Heeft hij in zijn eigen huis gezeten.

    Daarna smeekte hij of ik hem nog een kans wilde geven. Ik eiste dat hij nooit meer ging drinken. Anders stopte ik met hem. Allerlei mooie beloftes. Maar nu na 3 weken was hij ineens kwaad en ging naar huis. Ik heb het vermoeden dat hij afgelopen week weer wat gedronken heeft. Conclusie: weer ruzie en ik weet niet meer wat ik nog kan doen. Ik zit weer verdrietig thuis.

    Voel me steeds meer onzeker. Ik denk vaak ‘ik stop’. Vrienden zeggen ook stop ermee. Maar ik kan het niet. Ik mis hem en ik weet dat hij echt van mij houd maar het lukt zo niet. Mijn vertrouwen is weg in hem. Kan iemand mij advies geven? Weet iemand of hypnotherapie iets zou zijn? Wie kan mij advies geven?

  • Willemijn
    21 januari 2018 22:51
    102

    Mijn vriend is ghb verslaafd. Hij heeft me zo vaak beloofd te stoppen en de laatste keer is hij er ook 2 weken vanaf gebleven. Ik kreeg afgelopen week een beetje een vermoeden dat hij weer gebruikt had. Maar hij bleef maar beweren van niet. Ik ben erachter gekomen en hij is weer begonnen.

    Hij wil geen professionele hulp, maar dat is alleen nog maar de enige oplossing. Ik hoop dat hij van de week anders over professionele hulp gaat denken, want ik weet dat hij er zelf ook graag vanaf wil. Hij zit heel erg met zichzelf in de knoop erdoor. Hij is nu ook boos op mij. Hij zegt niks tegen me.. alleen maar dingen zoals, “ik ben er klaar mee en je hoeft niet meer naar me toe te komen”. Ik weet dat het komt omdat hij gebruikt heeft en als hij nuchter is krijgt hij ook altijd wel spijt ervan. Maar het is niet leuk om dat soort dingen te horen, vooral niet als jij degene bent die hem al die maanden gesteund heeft.

    Veel mensen denken dat je gek bent omdat je nog bij hem blijft. Maar ik hou gewoon heel veel van hem en als hij nuchter is, is hij gewoon heel leuk. Alleen ik voel me wel uitgeput nu. Nog meer mensen ervaring met een ghb verslaving?

  • Tim
    18 maart 2018 00:29
    103

    Hoi allemaal, ik lees een hoop onmacht en frustratie in de reacties en ik herken dit allemaal. Ik ben Tim 31 jaar en zelf verslaafd, al vanaf jonge leeftijd kon ik nergens maat mee houden en alles moest extreem. Ook voor ik begon met vluchten in middelengebruik.

    Dit heeft mij heel veel problemen gebracht tot het punt dat ik niet verder kon en wou.

    Nu al een tijdje clean en het gaat heel goed als ik maar bewust blijf van mezelf en aan mezelf werk, wat mij heeft doen inzien en doen beseffen dat ik machteloos ben over mijn verslaving is de confrontatie met alle ellende die ik zelf veroorzaakt heb door mijn verslaving. Het heeft me heel wat moeite gekost om het te erkennen en om hulp te vragen door mijn ego.

    Altijd dacht ik dat ik het beter wist en zelf moest doen, ik voelde me anders als de rest en altijd onbegrepen.
    Vandaag de dag weet ik dat ik niet alleen ben en dat het ok is om hulp te vragen het is niet alleen ok, het getuigt van een sterk karakter als je de moed hebt om hulp te vragen en uit te komen voor je problemen.

    Graag wil ik mijn boodschap uitdragen om andere mensen te helpen en te doen inzien dat er een oplossing is en dat de beloning een leven is waar je trots op kunt zijn om de persoon die je kan zijn voor jezelf en voor de mensen die je dierbaar zijn.

    Stuur me een mailtje of laat een berichtje achter en wellicht kan ik iets betekenen voor je, niet geschoten is altijd gemist.

    Tim

    • Redactie (Emile)
      22 maart 2018 10:04
      104

      Tim, bedankt voor de openhartige reactie, positieve boodschap en je aanbod om anderen te helpen!

      • Redactie (Emile)
        22 maart 2018 10:05
        105

        En voor mensen die Tim willen mailen, stuur even een mailtje naar info AT afklickkliniekwijzer.nl. Dan sturen wij het e-mailadres van Tim door.

    • Luna
      13 oktober 2020 23:21
      106

      Beste Tim, ik zou graag advies van jou willen hebben want ik ben ten einde raad. Mijn partner heeft autisme en is verslaafd aan gokken en coke. Door de coke gaat hij contact zoeken met webcamgirls of appen via een site zodat je foto’s krijgt en geile gesprekken kan voeren. Ik ben helemaal kapot van verdriet. Hij is 2 april de kliniek in gegaan voor een maand en zag een ander persoon. Hij is na 3 maanden thuis terug gevallen en had zich weer herpakt tot vorige week maandag. Hij heeft een ernstige terugval, heeft schulden daardoor gemaakt en mij ongelofelijke pijn bezorgd. Ik kan niet begrijpen dat hij met coke op zo ver gaat en veel contact zoekt met sekssites. Ik hoop dat jij mij een beetje kunt helpen want mijn emoties krijg ik nog slecht onder controle.

  • Marion
    15 juli 2018 03:27
    107

    Hoi, ik heb een relatie met een man van 48 jaar, die drinkt en heroïne rookt. We zijn nu 18 jaar samen en zelf ben ik 49 jaar. We zijn al twee keer het huis uitgezet en hebben de tweede keer 3 dagen in het park geslapen, daarna in een verwaarloosd klein bootje. Dat heeft minimaal twee maanden geduurd. We hebben emotioneel gezien een goede relatie, maar in het verleden wel bijna slaande ruzie gehad, omdat ik door hem in de schulden kwam. Ik had zelf borderline maar was zelf niet drugsverslaafd. Het grootste probleem is dat we constant geldproblemen hebben, het is 1 grote puinhoop qua rekeningen. Ik ben moe en heb moeite om voet bij stuk te houden om bijv. in bewind te gaan. Het lukt me maar niet om niet steeds meer schulden te maken….

  • Sander
    17 augustus 2018 02:27
    108

    Ik heb veel verhalen nu gelezen over mensen die met een verslaafde leven. Best lastig en confronterend omdat ik in dit geval de verslaafde ben.
    Bij mij is het begonnen met een zware gameverslaving en overgegaan in een gokverslaving. En ik heb andere psychische problemen natuurlijk.
    Ik heb besloten om mezelf te laten opnemen, alleen nu het dicht bij komt, knalt me kop bijna uit elkaar door allerlei vragen. Maar met één vraag heb ik wel heel veel moeite en ik heb er eigenlijk ook nog niet eerder over nagedacht. Hoe ga ik mijn kind van 4 uitleggen dat papa 2/3 maanden niet thuis komt? Ik kan hier niks over vinden, dus ben benieuwd of iemand hier iets op weet. Alvast bedankt.

    • Nicole
      28 november 2018 01:07
      109

      Hoe gaat het met je?

  • S
    10 september 2018 23:33
    110

    Ok, ik geef het toe: ik ga vreemd. En nog wel met een ex cokeverslaafde. Hij was hier gelijk heel open en eerlijk over (1e dag). Wel drinkt hij nog beperkt (in mijn bijzijn niets) en rookt 1-2 joints per dag.
    Graag zou ik willen weten waar ik op moet letten, want dat je een verslaving hebt gehad, kan ik accepteren. Maar niet als je opnieuw afglijdt in een donker gat waar je eerder uit bent gekropen.

    Hoe zie ik dat hij mogelijk heeft gebruikt?
    Ogen?
    Gedrag?

    Ik heb gelijk ook duidelijk gemaakt nooit te gaan samenwonen of geld te geven. Ik wil hem steunen om zijn leven weer op de rit te krijgen. Want dat verdient hij wel. Hij is echt super lief! Ondanks de afstand (dik 200km), zien wij elkaar toch regelmatig.

  • Angel
    20 januari 2019 20:54
    111

    Ik zit in een relatie van langer dan 2 jaar. Wij wonen ruim 1 jaar samen en sinds een half jaar, na heel lang een vermoeden, heb ik het bewijs gevonden dat hij coke gebruikt. Hij is geen dagelijkse gebruiker maar als hij losgaat dan kan hij er tussen de €200 – €500 aan uitgegeven. Hij snuift het niet maar based.

    Ik heb de relatie beëindigd maar heb het er heel moeilijk mee. Ik ben iemand die haar grenzen duidelijk aangeeft, maar ik mis hem en heb medelijden met hem. Ik help hem op afstand. Hij is naar de huisarts geweest voor een verwijsbrief. Hij heeft zich aangemeld bij een kliniek, ver van huis omdat hij daar snel terecht kon.

    Nu kom ik erachter dat hij eergisteren weer gebruikt heeft, terwijl hij bezig is met alle voorbereiden om hulp te zoeken.Ik heb alle banden met hem verbroken om mijn grens aan te geven. Nu worstel ik met de vraag: Wil hij het echt niet meer gebruiken maar heeft een probleem of wilde hij al die trajecten doorlopen om mijn vertrouwen te winnen? In zijn vorige relatie is ook naar een afkickkliniek geweest zonder succes. Hij heeft het toen niet gedaan voor zijn gezin. Waarom zou hij het nu wel doen?

    Ingekort door de redactie

  • Sandra
    29 januari 2019 13:40
    112

    Mijn man heeft al mijn spaargeld er door heen gejaagd. Ik ben zwanger en kan niks voor de baby kopen. Hij zegt elke dag dat het allemaal wel aan komt waaien. Zodra ik de deur uitga en weg wil komt die met zielige verhaaltjes, en zodra ik hulp inschakel ontkent hij alles en sta ik mooi voor paal. Zijn familie is ook niet bepaald makkelijk, de helft is ook verslaafd. Ik ben het zo zat en ik wil graag weten hoe jullie dit vol houden?

  • Sanne
    2 februari 2019 20:06
    113

    Ik ben 29 jaar en ik en mijn vriend hebben een dochtertje van 3. De laatste half jaar is hij verslaafd geworden en heeft veel psychische problemen. Hij heeft altijd wel wat gebruikt bij een feestje, maar nu is hij niet meer te stoppen. Hij gebruikt vooral alcohol en coke. Hij laat ons zo vaak zitten en gaat weg in de nacht en komt thuis wanneer hij zin heeft. Hij wordt ook agressief als ik er wat van zeg en dan wordt ik echt bang. Ik ben zo moe en blijf maar vechten voor hem. Alleen hij doet niks en hij ziet het niet. Ik weet hoe hij is als die nuchter is. Dan is het de liefste man ooit, alleen zodra hij drinkt en gebruikt is het een totaal ander persoon. Hij maakt al zijn geld op en werkt voor zichzelf. Hij is wel naar de dokter gegaan en heeft hulp gezocht. Alleen of hij dat doet om mij alleen te pleasen… daar lijkt het wel een beetje op. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

  • machielsen
    10 februari 2019 19:43
    114

    Ik heb een heel goede vriend die erg verslaafd is aan coke en wiet. Wiet heeft hij altijd gedaan zolang ik hem ken. Zelf doe ik dat ook regelmatig, maar na lange tijd meegesleept te zijn geweest in zijn gedrag (zoals lenen en drugsgebruik) heb ik me staande gehouden. Dit is mijn ervaring om met een verslaafde om te gaan.

    * Probeer deze persoon genoeg aandacht te geven zodat hij/zij niet terugvalt
    * Zet jezelf op de 1ste plek. Laat je niet meeslepen in zijn gedrag
    * Stel DUIDELIJKE grenzen, dan weet hij zelf ook waar hij/zij aan toe is, en wat hij/zij kan verwachten
    * Blijf helder nadenken en val niet voor “mooie” verhaaltjes
    * Praat veel met elkaar over het gebruik en gedrag. Dit is iets wat onze vriendschap heeft gered
    * Praat duidelijk met elkaar en maak duidelijke afspraken
    * En, vooral blijven aanmoedigen en met stappen vooruit gaan.
    * De persoon moet het zelf ook willen, dat is ook een belangrijke stap.

    Mijn goede vriend heeft me dus om hulp gevraagd. Hij gebruikt momenteel nog in afwachting van de kliniek, maar ik zie al veel verandering en dat hij meer positief naar het leven staat en vooruit wilt gaan. Na 2 jaar van stressen, veel geduld hebben en heel veel door de vingers te zien, hoop ik dat dit verhaal mooi mag eindigen en ik me oude maat van vroeger weer terug krijg. Dit wou ik graag met jullie delen. Ik hoop dat ik hier anderen mee kan helpen.
    Ingekort door de redactie

  • Ex verslaafde narcist
    12 februari 2019 23:16
    115

    Het enige advies wat ik kan geven, als iemand niet inziet dat hij/zij een probleem heeft, is dat je niets anders kan doen dan bij jezelf te rade gaan of dit het leven is wat je wil. Mijn ex, vader van mijn zoontje van 6, heeft hem al meer dan een jaar niet gezien. De berichten die ik hoor over hem zijn intriest. Baan kwijt, schulden, en waarschijnlijk bijna dakloos.

    Ik ben gelukkig 2 jaar terug weggegaan bij hem. Het heeft me 4 rechtszaken gekost, maar ik heb voor mezelf gekozen en ben helemaal gelukkig en heb rust voor mijn zoontje gevonden. Ik ben zonder geld of iets weggegaan. Dus wees niet bang! Je zal versteld staan welke deuren zich openen als je voor je eigen geluk kiest.

  • Denise
    27 februari 2019 20:04
    116

    Ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn vriend en ik zijn 6,5 jaar samen. Sinds 2,5 jaar (op het moment dat hij is gaan werken) is hij begonnen met coke. De eerste keer dat ik wat vond in z’n broek, zei hij dat het van een collega was. Natuurlijk vertrouwde ik hem blind. Inmiddels heeft hij zoooo ziekelijk vaak gelogen. Hij heeft gezworen op zijn opa, moeder, mij noem het maar op, en keer op keer betrapte ik hem weer.

    Hij heeft me zo achterdochtig gemaakt, wantrouwend, dat ik steeds aan mezelf ging twijfelen als hij weer loog en boos werd op mij. Dat je gaat twijfelen aan jezelf, word ik nu gek? Ben IK het nu juist aan het verpesten? En iedere keer klopte mijn buikgevoel. Ik haat die wantrouwende persoon die ik geworden ben door hem. Ik heb alles geprobeerd, maar hij vind niet dat hij een probleem heeft. Ik ben zelfs tot het laagste van het laagste van mezelf gegaan, om het te accepteren. Ik dacht misschien liegt-ie dan niet meer, maar hij blijft het doen.

    Ik ga volgende week op vakantie naar Thailand, eigenlijk samen maar ik heb hem net verteld dat ik alleen ga. Ik hoop dat dit zijn ogen opent. Ik heb hem verteld dat dit tevens zijn laatste kans is en dat hij hulp moet zoeken en dat ik weiger om ooit nog zo behandeld te worden en dat ik beter verdien.

    • Bianca
      27 april 2019 08:22
      117

      Hou je ook alsjeblieft aan deze grenzen. Ja je verdient veel beter dan dit! Dus vergeet dat niet. Zodra je een grens aan geeft en je je er niet aan houdt, dan is dat voor een verslaafde een teken dat ze door kunnen gaan en ze je niet op je woord meer hoeven te geloven. Ik heb het geleerd van de verslavingsdeskundigen in de afkickkliniek. Bescherm jezelf.

  • Elise
    28 maart 2019 10:01
    118

    Hoi. Ik heb een zoon van 22. Blowt al jaren. Vorig jaar september ben ik erachter gekomen dat hij aan de coke zit. Hij zegt dat-ie maar af en toe gebruikt! Maar de test van 2 weken terug was positief. Ik zie hem al jaren afglijden. Ik ben al jaren aan het praten tegen hem. Op die momenten zie je soms dat hij het wel begrijpt, maar draait zich om en gaat weer verder.

    Hij heeft werk maar komt nooit na het werk naar huis. Hij gaat altijd zijn vrienden toe. Komt laat thuis. Hoort de wekker nooit afgaan. Zijn hele loon is binnen 14 dagen op. Dan gaat-ie tot 1000 euro het rood in en dan gaat hij rekeningen terugboeken. Telefoon, wegenbelasting, autoverzekering, zorgverzekering.


    Bekeuringen zijn altijd boven de 200 euro. We krijgen op dit moment via mail en brieven incasso’s binnen. Het doet hem niks. Hij kijkt er niet naar. Mijn man en ik gaan eraan onderdoor. Elke belofte die hij maakt komt hij niet na. Ik wil rust in mijn huis en denk dat de enigste manier om dit te bereiken is, hem het huis uit te zetten!!

    • Fleur
      18 oktober 2019 22:35
      119

      Hoi Elise,
      Zo herkenbaar! Alleen ben ik nu 10 jaar verder. Het huis uitzetten is een goed idee maar help met zoeken naar een instelling van begeleid wonen. Je kan het niet aan als je niet weet waar hij is, en ze zijn er meester in om niets te laten horen. Ik ging er in ieder geval nog meer van kapot. Het is al even geleden dat je schreef, hoe gaat het nu?
      Groetjes, een moeder

  • M
    28 maart 2019 21:50
    120

    Waar ik me, als man, vaak over verbaas bij veel vrouwen, is het feit dat wanneer je van iemand houdt, die zo verslaafd is aan drugs en alcohol, dat je toch bij hem blijft. Zelfs jarenlang. Ik heb zelf korte relaties gehad met vrouwen die verslaafd waren aan beiden. Hoe groot de liefde ook is, ik nam snel afscheid. Waarom? Ik ben zelf een levensgenieter en ik wil niet last hebben van het hilfe-syndroom of zelf in de kreukels liggen. Het klinkt ego, maar wil ik meer uit het leven halen dan jarenlang met dergelijke problemen te moeten dealen. Daar is het leven te kostbaar voor. Ook gezien het feit dat het met deze vrouwen niet beter is geworden. De problematiek blijft, ook in opvolgende relaties in welke vorm ook. Vrouwen, er lopen genoeg andere leuke mannen die stabiel zijn.

    • Maryse
      18 mei 2022 08:56
      121

      Dat is niet ego, voor jezelf gaan. Het helperssyndroom, waar ik zelf aan leed is ego. Inderdaad ik bleef zorgen en pleasen en ging kapot. Je stukje vind ik mooi, ik ben er ook vrij van, ik was dus relatieverslaafd. En nu geniet ik ook zo van gewoon alleen zijn en fijne vriendschappen met positieve betrouwbare mensen. Naasten zijn vaak verslaafd aan de verslaafde, dat is allemaal pijn. En daar is het leven m.i. niet voor bedoeld. Ik gun ook iedereen dat inzicht dat iedereen een eigen bron heeft.

  • moeder
    4 april 2019 12:38
    122

    Ik heb een zoon van net 24 die, denk ik, gameverslaafd is. Het is een hele lieve jongen met het hart op de juiste plaats maar hij liegt en bedriegt, jaagt zijn hele salaris erdoorheen en niemand ziet waaraan. Hij maakt schulden, bij zijn telefoon provider en nu ook bij zijn zorgverzekeraar. Hij is even op zich zelf gaan wonen maar had daar voor een lompe actie gedaan waarvoor hij met justitie in aanraking gekomen is. Hij zei dat hij door zijn advocaat kosten zijn huur niet meer kon betalen en is terug naar huis gekomen. Hij zondert zich af zit na zijn werk en na het eten ( als hij dat al gezamenlijk met ons doet ) op zijn kamer. Hij heeft een heel kort lontje en een gesprek aanknopen is heel lastig omdat hij dan boos en agressief wordt. Vannacht werd ik om 3 uur wakker en hoorde letterlijk in mijn hoofd “hij is game verslaafd” toen vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Hoe pak ik dit in godsnaam aan zonder hem weg te jagen of juist uit zijn dak te laten flippen? Ik ben ten einde raad….

  • G
    3 september 2019 14:54
    123

    Hi allemaal, ik ben hier beland en lees mee omdat ik een verslaafde partner heb. Momenteel zit ik er helemaal doorheen en weet niet wat ik moet doen of überhaupt wil. Mijn partner en ik zijn 2 jaar samen en verloofd. Hij is lief en sociaal en mijn beste vriend. Sinds 8 maanden is zijn eerst onschuldige cokegebruik uitgeroeid tot een verslaving.

    Hij doet er laconiek over: ‘ja, wat maakt het uit om op maandag te snuiven’. Ik maak het volgens hem groter dan het is en overdrijf. Anderen drinken een biertje. Hij neemt ‘niet veel, dus moet kunnen’. Doordeweeks gebruiken is idioot en zorgwekkend. Maar hij weet alles zo te praten dat ik de gek ben.

    Hij is verslavingsgevoelig blijkt. Niet alleen coke maar ook gokken, pillen, zelfs koffie en suiker. Hij wil geen hulp en zegt dat hij eraan gaat werken maar ik zie geen verbetering. Het ergste is het liegen, gebrek aan vertrouwen en de ruzies.

    Ik loop er op leeg. Maar wil hem nog niet de deur uitsturen.

  • Savanna
    29 oktober 2019 21:01
    124

    Ik lees hier vele verhalen waar ik mij relatief goed in kan vinden. Ik ben 19 jaar en heb al zo’n 5 jaar een knipperlichtrelatie met mijn vriend. We leerden elkaar kennen op de middelbare school. Hij kwam altijd al uit een wat moeilijkere situatie (gescheiden ouders, weinig geld in de familie, spijbelen etc.) Uiteindelijk is hij op z’n 16e voor het eerst begonnen met blowen (wiet), waardoor het toendertijd tussen ons uitging. Ik ben heus niet erg ouderwets en drink ook wel eens wat, maar ik vond het gewoon te ver gaan om met iemand te hebben, die al zijn geld uitgaf om dagelijks jointjes te kunnen roken.

    Toch zijn wij elke keer bij elkaar gekomen omdat we stapelgek op elkaar zijn en omdat, ondanks al zijn problemen, een hele lieve, zorgzame jongen is, die mij nooit kwaad doet (hij is nooit agressief etc.). We hebben samen veel meegemaakt en dit betekent erg veel voor mij. Uit elkaar gaan is dus voor mij elke keer een nachtmerrie geweest. Op dit moment proberen we weer een relatie op te bouwen, alleen hoorden wij ongeveer een maand geleden dat zijn vader alvleesklierkanker heeft en nog maar 1 jaar te leven heeft.

    Dit alles heeft ervoor gezorgd dat hij erg in de put zit en nog meer zijn verdriet wegwerkt door te blowen. Ik heb erg medelijden met hem, maar weet wel dat ik niet ik een relatie wil zitten met iemand die zoveel / zo vaak wiet rookt. Het maakt me hopeloos. Maar het voelt fijn dat er andere vrouwen zijn die in hetzelfde schuitje zitten (ondanks ik nog wel erg jong ben).

  • Onbekend
    18 november 2019 23:03
    125

    @savanna

    Ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Zeker als iemand die zelf ook niet blowt en ook geen behoefte heeft om drugs te gebruiken. Mijn ex blowt ook dagelijks en heeft een coke verslaving gehad (zegt hij). Helaas geloof ik hem hier niet in. We hebben hier vaak genoeg ruzie over gehad en telkens kreeg ik te horen dat ik niet over het verleden moest beginnen of dat ik weer begon met zeiken. Er zijn dagen bij geweest dat hij niet thuis kwam en ik thuis zat met zorgen. Ik heb heel vaak tegen hem gezegd dat hij alle mensen in zijn omgeving moest laten vallen, maar ook daar wilde hij niks van weten.

    Contacten van zijn dealers had hij vaak onder andere namen of helemaal niet in zijn telefoon staan. We hebben een kind samen maar dat maakt het niet makkelijker op. Zeker als je het beste met iemand voor hebt, maar deze persoon niet in ziet wat een verslaving zelf met hem doet. Telkens als ik vraag of hij gebruikt heeft, wordt-ie boos. Iemand met een verslaving weet heel goed zijn problemen te verbergen. Net zoals ze heel goed in liegen en manipuleren zijn. Ik voel me hier machteloos in en niemand van mijn omgeving weet hoe erg zijn verslaving echt is. Ik denk hijzelf ook niet.

    Zelf kan ik niks voor hem betekenen. Hij zal het eerst zelf moeten inzien. Ik hoop dat hij ooit de kracht vindt om te stoppen en in te zien wat het met hem doet, terwijl hij zonder het gebruik lief, zorgzaam en grappig is. Maar telkens vlucht hij weer voor het leven omdat hij niet beter weet helaas.

  • Karolien
    24 november 2019 00:10
    126

    Ik heb net een relatie achter de deur met een meervoudige narcistische verslaafde. Pas goed op jullie zelf, houd de hand op de knip. Laat je niet meeslepen in het gedrag van de verslaafde en blijf bij je zelf. Zoek hulp en steun. Wees open en eerlijk tegen de hulpverlening over wat je allemaal meemaakt. Geeft op tijd je grenzen aan en laat je niet in met excuses, leugens en mooie praatjes van de verslaafde. Drugs en alcohol zorgen voor een niet-reële kijk op het leven. Succes!

  • G.
    27 december 2019 09:56
    127

    Hoi allemaal. Ik vind het best moeilijk om hier te reageren. Ik ben een man van 49 jaar. Mijn jongste broertje van 40 heeft een drugsverslaving. Ik heb hem al meegenomen naar de Iriszorg. Dat gaat dan 3 maanden goed en dan begint het weer (omdat hij geen groepsgesprek wil). Nu is het zover dat hij hierdoor zijn gezin gaat kwijtraken (vrouw en 2 kinderen), omdat ze het niet meer trekken. Hij is zeer creatief met geld zodat wij denken dat hij op dit moment niet meer gebruikt. Als je hem hierover aanspreekt wordt hij echt agressief. Wat moet ik nu? Helemaal loslaten?

  • Maarten
    1 januari 2020 21:58
    128

    Hallo daar, mijn vriendin is nu iets langer dan een halfjaar aan het afkicken. Ze is hiervoor naar het buitenland gegaan en ze zit nu in een safehouse. Het gaat hartstikke goed en ben ook heel trots. Alleen van de relatie is weinig meer van over en dat is dan ook heel erg moeilijk. Ze zit nu midden in traumatherapie en we hebben daardoor nog minder contact. Is er iemand die mij advies kan geven hoe hiermee om te gaan?

  • Adu
    15 februari 2020 20:34
    129

    Hallo ik ben 22 en heb een relatie van bijna 7 jaar met een jongen die al 10 jaar wiet rookt. Hij zelf is 25. Door zijn verslaving heeft die zijn school niet afgemaakt en jaren niet gewerkt. Nu wonen we sinds 1 jaar samen en werkt die wel maar zijn verslaving blijft gewoon aanhouden.

    Hierdoor hebben wij regelmatig ruzie. Dan spreken we af da die door de weeks of op een bepaalde dag niet rookt en dan stookt hij expres ruzie zodat die wel kan roken. Zeggen dat ik gestoord ben, dat het mijn schuld is, uitschelden voor hoer, dom kankerwijf. Het is nog nooit tot fysiek geweld gekomen maar mentaal doet dit je zeker wel wat.

    Ik ben het zo zat en zo beu dat ik soms wel elke week zit te huilen dat ik mijzelf dit aan doe maar dan stopt die weer even, hebben we een fantastische tijd en begint het weer van voren af aan.

    we zijn al lang samen hebben samen ook veel meegemaakt en daarom is het juist zo moeilijk om de knoop door te hakken. Zou graag met iemand hier over willen praten maar ik zou niet weten bij wie ik zou moeten aankloppen. Iemand suggesties?

  • Liever anoniem
    27 februari 2020 22:56
    130

    Hoi Dames. Ik heb heel veel van jullie verhalen gelezen en wat herken ik mij zo in jullie! Ik ben net 30 en heb een man van 36. Samen hebben wij 2 kleine kinderen van 3 en 2. Wat ben ik moe tegen het gevecht om iemand te helpen om van zijn verslaving af te komen. Het is misschien wel fout van mijzelf, want een verslaafde kan alleen zichzelf helpen als hij zelf zou willen veranderen! Maar telkens blijf ik de hoop houden om de lieve man terug te krijgen.

    Telkens hoor ik van ‘ja ik zal het niet meer doen’, ‘dit is de laatste keer geweest’, ‘Ik laat mijzelf helpen’. Maar de volgende dag is het weer hetzelfde liedje keer op keer op keer. Het is dagelijks gebruik van cocaïne, sterke drank en wiet. De volgende dag is meneer niet te genieten en komt er van de kleinste discussie al een hele ruzie waar ik niet op inga en loopt hij makkelijk de deur uit waardoor het weer een excuus is om ’s avonds te gaan gebruiken.

    Ik weet dat hij een goed hart heeft en omdat ik weet hoe hij is zonder verslaving, maar het heeft hem zo in zijn macht dat ik niet durf te zeggen hoe hij hier ooit van af zou kunnen komen. Gebruikt hij geen cocaïne, dan worden het wel weer medicijnen. Ik heb het pas geleden tegen zijn familie verteld, zodat er een beetje opgelet kan worden, want in het dagelijks leven zou je echt niet zeggen dat dit allemaal gebeurd. Dit is allemaal ’s avonds wat niemand haast weet. Er zijn altijd wel excuses van ‘ik zit niet lekker in mijn vel’, ‘ik ben onrustig’ of wat anders. Heeft iemand tips hoe dit opgelost kan worden?

  • Ik wil anoniem blijven.
    5 januari 2021 00:41
    131

    Beste lezers,

    Ik heb al jullie verhalen gelezen.
    In heel veel verhalen herken ik mijzelf.

    Zelf ben ik 27 jaar en mijn partner ook,
    wij wonen nu 5 jaar samen en hij is al die tijd verslaafd geweest aan cocaïne en online gokken.

    De laatste 2 jaar is het wel heel extreem geworden.

    Hij is ze baan kwijt geraakt omdat hij vaak te laat kwam of eerder weg ging door het snuiven.

    Hij gebruikt zo 4 dagen in de week en daarbij gokt hij ook enorm veel.

    4 jaar geleden had ik geen schulden en altijd geld apart staan.
    Ik heb nu helemaal niks meer alleen maar ellende en betalings regelingen door hem.

    Ik betaal alles alleen al 2 jaar en hij pakt ook het geld van mij af om te gebruiken.

    Als ik het niet geef kan hij erg agressief worden.
    Hij zeurt gerust 4 a 5 uurtjes achter elkaar door totdat ik breek en het toch geef omdat ik gewoon kapot ben..

    Wij hebben 2 kleine kinderen en ik heb alles geprobeerd, praten en juist negeren. Gesprekken bij de dokter.. tijd naar het buitenland en niks helpt.

    Ik wil het liefst uit elkaar maar gun mijn kinderen toch ook een vader en een moeder bij elkaar.

    Heeft er iemand nog tips hoe ik hem wakker kan schudden?
    Heeft er iemand tips hoe ik het moet aanpakken als hij elke keer om geld vraagt en daarbij erg agressief is?

    • C
      12 april 2023 08:55
      132

      Ik lees je verhaal met verdriet en medeleven. Ik herken hier het verhaal van mijn eigen ouders in, toen ze nog samen waren.

      Ik kan alleen zeggen: kies voor jezelf. Je kinderen zien op den duur ook hoe jij behandeld wordt en dat geeft hen ook stress, verdriet en onzekerheid. Het is niet makkelijk om bij iemand weg te gaan met wie je een leven hebt opgebouwd, maar het is nog veel lastiger om iemand te willen veranderen die daar zelf niet op zit te wachten; zeker niet met twee kindjes erbij.

      Ik weet het, ik heb makkelijk praten. Maar in mijn geval wou ik dat mijn ouders eerder uit elkaar zouden gaan, zodat ik niet zoveel traumatische herinneringen uit mijn jeugd had. Wees sterk, en denk aan jezelf en je kindjes. Hoop dat je er goed uit komt!

      Reactie ingekort door de redactie

  • Anonymus
    15 januari 2021 21:23
    133

    Ik herken wat dingen in jou verhaal. Mijn vriend rookt coke (base) en doet dit elke dag. Hij pakt mijn pinpas als ik slaap en pint gewoon geld wat voor rekeningen of boodschappen bedoelt is of als ik het niet wil geven dan praat hij mij een schuldgevoel aan. Hij werkt wel maar niet voor een baas en door gebruik is hij niet wakker te krijgen in de ochtend (of met ruzie) en draait dag en nacht om. Wij hebben ook 2 kleine kindjes.
    Ik heb op meerdere sites tips gevonden en heb nu mijn grenzen gesteld en hem dit verteld toen hij nuchter was. Ik heb mijn hoop laten varen en ga nu voor mezelf en mijn kinderen leven. Ik laat zijn gebruik mijn leven niet meer beïnvloeden. Omwille van de kinderen ben ik nog bij hem hoe stom dit ook is want die hebben ook niet zo veel aan hem. Omgaan met een verslaafde is moeilijk.

    • Anoniem
      22 juni 2022 10:52
      134

      Mag ik je vragen Anonymus, hoe jij de grenzen hebt gesteld? En welke precies? En hoe kun je dat terwijl je nog met hem woont? Hij zal nog steeds ruzie maken en je geld pakken, tenminste dit gebeurt bij mij wel.

  • Wen
    20 mei 2022 00:37
    135

    Mijn man is verslaafd aan cocaïne en alcohol. Ook heb ik het idee: alles wat hij kan slikken aan medicijnen, daar grijpt hij zijn kans. Meerdere doosjes Ritalin van mijn oudste dochter verdwenen plotseling en ik vond een keer een strip waar oxycodon in had gezeten.

    Ik kwam erachter toen ons dochtertje een halfjaar was. Ik ben daardoor in een depressie geraakt. Nu 3 jaar later gaat gelukkig steeds beter met mij. Mijn vriend heeft deze week twee keer een terugval van cocaïne gehad. Ook heeft hij schulden gemaakt (58.000 euro). Die heeft hij binnen 2 jaar godzijdank afgelost, door 7 dagen in de week te werken. Maar vraag niet hoe. Ellende iedere keer. Morgen komt hij praten. Ik ben er wel een beetje klaar mee.

  • Sara
    25 november 2022 14:17
    136

    Ik ben samen met mijn vriend, al 3 dikke jaar, en heb pas dit jaar ontdekt dat hij alcoholverslaafd is omdat wij samen zijn gaan wonen. Sindsdien heb ik echt van alles gezien en gevonden in huis. Flessen, blikjes, alles stinkt naar alcohol. Hij is al 3 jaar depressief en werkt al 2 jaar niet meer. Hij heeft geen familie of vrienden en geen sociaal leven. Hij leeft in zijn hoofd en met zijn verslaving.

    Hij weigert om in opname te gaan door een slechte ervaring 2 jaar geleden. Hij gaat wel 1 keer per week naar therapie, maar dat is niet genoeg, want hij respecteert geen enkele afspraak die we samen hebben gemaakt. Hij respecteert mijn noden en ruimte niet en ik weet echt niet meer wat te doen. Ik denk dat ik geen andere oplossing heb momenteel dan hem buiten te zetten. Ik ben het al weken aan het overwegen. Ik zou het echt niet willen doen, want hij is allemaal alleen en zonder geld.

    Maar ik kan het niet meer. Hij doet niks dat hij zegt dat hij zou doen. Ik geloof hem gewoon niet meer en hij respecteert mij niet helaas. Ik ben teveel voorbij mijn grenzen gegaan en ben nu zo kapot van binnen, zo moe, zo hopeloos. Ik weet echt niet hoe ik dit ga overleven. Ik dacht voor heel lang (en soms nu ook) dat hij de liefde van mijn leven was. Het ergste is dat hij niet snapt dat ik op ben. Ik zou wel willen blijven met hem, maar het kan zo niet meer.

    Ingekort door de redactie

  • Chloë
    12 april 2023 08:36
    137

    Wat lastig om al jullie reacties te lezen. Ik herken veel van de pijn en het verdriet dat verslaving met zich mee brengt.

    Ik ben nu al 13 jaar samen met een verslaafde. Eigenlijk gaat het verbazingwekkend goed, maar binnenkort is er een feestje waar hij met vrienden heen wil en hij heeft bekend dat hij daar graag wil gebruiken. Voorheen loog hij altijd hierover, maar nu heeft hij dit opgebiecht. Hij wordt niet agressief, hij steelt geen geld en zal me nooit uitschelden, maar het gebruik maakt me toch altijd weer verdrietig en onzeker.

    Hij heeft in 2017 in een kliniek gezeten en in 2019/2020 een aantal terugvallen gehad. Sinds 2021 gaat het eigenlijk bijzonder goed met hem, maar met deze uitspraak van hem nu werd ik toch behoorlijk zenuwachtig weer. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan en dit maakt me dan ook emotioneel. Hij is sinds zijn 13e verslaafd aan wiet en sinds zijn 17e ook aan amfetamine.

    We worden beide dit jaar 30 en hebben een aardig stabiel leven opgebouwd, maar ik weet niet hoe ik op zijn uitspraak moet reageren. Ik voel me niet begrepen en mijn man vindt dat ik het groter maar dan het is. Zelf mis ik het gebruik soms ook wat we met ons tweeën deden, maar sinds hij uit de kliniek is heb ik alles geschrapt wat hem in de verleiding kan laten komen. Wat zouden jullie doen/reageren?

  • MvdB
    25 juni 2023 13:58
    138

    Ik schrik enorm van al jullie ervaringen. Mijn partner is 3 jaar geleden naar een ambulant behandelcentrum geweest. Nu 3 jaar in herstel, inclusief praatsessies elke week. Dit jaar terugval gehad en besloten tot klinische opname. Hij kwam na een maand als een ander mens terug. Zachter, liever en totaal gefocust op herstel.

    Een opname, door de verslaafde zelf ook geïnitieerd is het beste wat je je partner kunt gunnen. Als hij niet wil, stel je grenzen, hou je eraan. En stel een ultimatum. Gaat hij over de grens heen, heb jij jouw antwoord, dan is de ziekte de baas en kun je nooit een goed gesprek voeren. Verslaving is een familieziekte, ze maakt jou ook onbewust ziek. Je durft niet meer op je onderbuik te vertrouwen en gaat jezelf de schuld geven. Sterkte aan allen.

    Ingekort door de redactie

  • Anja
    7 juli 2023 16:01
    139

    Mijn partner is verslaafd aan alcohol. Heeft al verscheidene ongevallen gehad en is er steeds goed vanaf gekomen. Hij heeft tussen 2020 en 2022 onder begeleiding en met medicatie niets meer gedronken, totdat hij besliste om toch af en toe iets te drinken. Dit mocht in samenspraak met de psychiater om te proberen. Hij gaf dan steeds aan dat het goed ging, maar ik liet blijken dat het toch niet zo goed ging (hij wou samen op consultatie gaan). Na een tijdje heeft hij de afspraak geannuleerd.

    Hij wil als 50-jarige niet meer luisteren naar anderen. Met gevolg dat ik dagelijks wel merk dat hij drinkt achter mijn rug (bieren van 50cl en 11%), want ik vind de lege blikken. Zijn uitleg is steeds als ik blijf zoeken en controleren dat hij om mij te pesten blijft drinken. Hij doet toch niemand kwaad? Nee, maar zijn reacties op sommige dingen zijn wel heel anders, heviger en een normaal gesprek is onmogelijk. Zelfs niet als hij nuchter is.

    Voor de goede vrede zeg ik naar de buitenwereld toe dat hij zelden tot niets drinkt. Wanneer we samen zijn, zijn er soms dagen dat hij niets drinkt en dan is hij de liefste partner die je kan hebben.

    Ingekort door de redactie

  • Chloe
    16 juli 2023 09:05
    140

    Jeetje wat een verhalen. Zoveel dingen zijn zo herkenbaar.

    Heb nu 13 jaar een relatie met mijn man. Vanaf het begin (16 jaar) wist ik dat hij af en toe blowde, maar dat er verder niet zoveel aan de hand was. In de jaren die volgden is het uitgegroeid tot een speedverslaving, inclusief veelvuldig blowen, drinken en roken. Eind 2016 barstte de bom en biechtte hij zijn verslaving op. We woonden nog niet samen destijds. Hij is een maand lang opgenomen geweest en hij kwam er als herboren uit. We zijn snel daarna gaan samenwonen.

    2,5 jaar lang is het goed gegaan, waarna hij langzaam weer is gaan gebruiken. In 2020, vlak voor Corona kwam ik erachter hoe ver hij weer in het gebruik zat. Ik was ontzettend verdrietig en heb besloten dat ik tijd voor mezelf nodig had. We zijn een paar maanden uit elkaar geweest en hebben los van elkaar gewoond maar hebben de draad ook weer opgepakt. Hij heeft een psycholoog in de arm genomen, maar eens per kwartaal was er wel weer een terugval. Zijn beste vriend is ontzettend aardig, maar gebruikt dagelijks wiet en eens per maand ook xtc of speed. Nooit in mijn man zijn leven zou hij deze vriend opzeggen, maar hij maakt het zichzelf ook heel lastig door zich met deze mensen te omringen. Hier worstel ik ontzettend mee.

    Ik hou zielsveel van deze man, maar ik heb soms ook slapeloze nachten om hem. Hij wordt nooit agressief en we hebben nooit schreeuwende ruzie, maar de verslaving en terugval speelt altijd mee op de achtergrond. In de afgelopen 3 jaar is het vaak ook lange periodes van meerdere maanden goed gegaan met herstel, maar in de afgelopen maand is hij toch 2 keer weer teruggevallen. Ik ben bang dat dit verergert naar zijn oude patronen.

    Ik vind het heel moeilijk om open een gesprek aan te gaan. Ik maak het altijd groter en dramatischer dan het is en ik heb het idee dat soms ikzelf in de weg sta ook en de situatie voor beiden niet beter maak. Ik vraag mij af of er een juiste manier van reageren is. We hebben geen schulden en allebei onze financiën voor onszelf geregeld. Dat is altijd zo geweest. In vergelijking met sommige andere reacties hier lijkt het misschien niet zo heftig, deze situatie, maar het voelt voor mij wel heel groot.

    Ik heb een jaar lang een traject gehad bij een psycholoog en dit heeft mij goed geholpen, maar ik heb het gevoel dat veel psychologen dan niet de vinger op de juiste zere plek weten te leggen als je partner bent van een verslaafde. Ik mis begrip en empathie als naaste. Voor velen is het toch een ver van hun bed show. Het doet me pijn en houd me meermaals per week flink bezig.

    Hoe zouden jullie reageren? Reacties en in contact komen is zeker gewenst.

    • Priscilla
      4 oktober 2023 15:25
      141

      Merk je het zelf aan hem als hij een terugval heeft, of is hij er eerlijk over? Moeilijke situatie, hè, om rustig en niet teveel vanuit de emotie de confrontatie aan te gaan. Het is nou eenmaal een beladen situatie die erg verdrietig is, voor allebei.

      Ik ben ruim 2,5 jaar met iemand samen waarvan ik weet dat hij in gebruik is, maar veel in de ontkenning blijft. Hij is in het verleden 2 x naar de kliniek geweest en heeft een uitgebreid behandelplan gehad, maar hij blijft boos op heel de wereld en blijft erg in slachtofferrol hangen. Ik vind het ook heel erg moeilijk, die confrontatie. Ik word al heel snel emotioneel en hij wordt dan snel boos.

  • Dina
    8 november 2023 19:21
    142

    Mijn zoon is verslaafd aan cocaïne en is al 14 keer opgenomen in een kliniek. Inmiddels is hij zijn vriendin, huis, auto en geld (uit de opbrengst van de verkoop van het huis) kwijt. Zijn 2 kinderen ziet hij af en toe. Hij heeft bewindvoering en is moedeloos omdat het afkicken maar niet lukt.

    Nu loopt hij al een poos met suïcidale gedachten. Hij ziet het leven niet meer zitten. Hij zegt dat hij er alleen nog is om ons, zijn ouders en kinderen, geen verdriet te doen. Ik ben inmiddels ook radeloos en erg bedroefd om mijn kind.

  • Maria
    29 maart 2024 20:37
    143

    Heftig om alle verhalen van iedereen hier te lezen en zo herkenbaar. Ik zie dus dat velen van jullie, net als ik, jezelf toch wegcijferen en veel accepteren om het gezin maar in tact te houden.

    Ik ben zwanger van een eerste kindje en mag bijna bevallen. Mijn partner en ik zijn 4 jaar geleden bij elkaar gekomen. De eerste periode hebben we samen af en toe wat coke gebruikt en veel gedronken. Ik merkte dat ik er niet gelukkig van werd en dat het enkel even emoties wegdrukken was voor de korte duur. Mijn vriend is er in blijven hangen.

    Hij gebruikt al vanaf zijn puberteit wiet en is ook al langere tijd verslaafd aan coke snuiven geweest. Hij vertelde me toen ik bij hem kwam dat hij geen coke meer gebruikte, maar wilde het voor de ‘fun’ eens doen met mij. Nou de ‘fun’ is ver te zoeken nu. Ik ben zwanger en dus heel erg gezond aan het leven, terwijl mijn vriend stiekem nog coke gebruikt. Blowen doet hij sowieso al na het werk.

    Ik heb vaak gevraagd of hij alsjeblieft hulp wil zoeken, maar hij zegt zelf sterk genoeg te zijn en wil ook stoppen. Dit zegt hij nu al anderhalf jaar en het verandert niet. Ik merk dat ik mezelf kwijt raak, ook met alle hormonen in mijn lijf op dit moment. We hebben af en toe heftige ruzie en hij blijft ontkennen dat hij gebruikt. Toch zie ik vaak genoeg dingetjes waar hij mee snuift of een pasje wat ergens ligt. Ik ben echt ten einde raad. Ik wil niet uit elkaar, maar ik wil écht dat hij hulp zoekt en hij weigert…

    • Anoniem
      27 mei 2024 23:05
      144

      Hey Maria, hoe gaat het nu met je? Ik heb jouw verhaal gelezen en ik vind het zo erg dat je ook door hem jezelf kwijt raakt. Ik ben 22 en heb een vriend die al sinds zijn jeugd alcoholverslaafd is. Hij is heel serieus en wil een toekomst met me opbouwen, maar ik ben hier bang voor. Hij ontkent het probleem en wordt dus totaal niet beter. Ik hou veel van hem, maar ik ben bang om uiteindelijk een verhaal als dat van jou mee te maken. Ik hoop dat de situatie voor je in positieve zin kan veranderen!

  • geen naam
    20 juni 2024 06:10
    145

    Ik lees hoe moeilijk het allemaal is, helaas is mijn vriend ook verslaafd aan alcohol. Zelf zegt hij van niet. We hebben sinds april een nieuw huis. Helaas is hij daarna veel meer gaan drinken. Als ik erover begin wordt hij boos. Praten wat hem dwars zit kan hij niet.

    Hij wordt van wijn rustig en kan daarom beter werken. Helaas begint hij al om 15.00u met drinken. Intimiteit hebben we niet meer, omdat ik niet tegen die geur kan.
    Ik word achterdochtig. Dat is niet goed. Controleer de koelkast en kasten op drank. Zijn dochter heb ik ingelicht. Hij was boos op mij. Ik weet niet wat ik moet doen.

  • Sooster
    25 juli 2024 14:51
    146

    5 jaar heb ik nu een relatie en mijn vriend is alcoholverslaafd. In het begin merkte ik er niet veel van, wel dat ik dacht dat hij veel dronk. We woonden nog niet samen en ik was er niet elke avond. Tot ik er eens wat van zei, ik heb toen wel verstopte wijnflessen gevonden, die hij dan opdronk.

    Nu we sinds 3 jaar samenwonen valt het natuurlijk steeds meer op. Nadat mijn jongste is geboren, is het eigenlijk nog erger geworden. Ook meer de nadelen ervan dat hij zoveel drinkt. Hij is altijd moe, egoïstisch, wordt ’s nachts niet wakker (coma) en slaapwandelt veel, wil altijd mensen ‘gezellig ‘ over de vloer om even een borrel mee te drinken. Hij functioneert tot nu toe overdag prima en is heeft geen ‘vervelende’ dronk.

    Voornamelijk het moe zijn en niet wakker worden en elke weekend elke ochtend in zijn nest te liggen word ik wel moe van en ben ik klaar me. Het is ook ruzie als we het erover hebben, hij ontkent dat hij een probleem heeft. Vindt dat ik me aanstel. Hij wil echt absoluut geen hulp, dat heeft hij heel duidelijk gemaakt.

    2 maanden geleden heb ik het eens echt gemonitord wat hij allemaal drinkt en toen kwam ik erachter dat hij een pak wijn van 3 liter in 2 avonden op drinkt. Hij drinkt 7 dagen in de week.

    Ik heb toen zijn ouders en mijn ouders ingelicht. Hj niet blij (op zijn zachts gezegd), maar beloofde dat hij dan (omdat hij anders mij en de kleine kwijt zou raken) niet meer door de week zou drinken. Ook natuurlijk omdat zijn ouders en mijn ouders het nu weten.

    Nu sinds 2 weken drinkt hij weer stiekem door de week, als ik weg ben, of hij gaat even naar de ‘garage’. Ik word er zo moe/moedeloos/boos van en ik zal het gesprek weer aan moeten gaan. Wie herkent deze situatie?

  • SH
    21 augustus 2024 09:04
    147

    Ik ben erachter gekomen dat mijn zoon verslaafd is aan het kijken naar, vermoedelijk, betaalde porno. Hij heeft ernstige financiële problemen en vult het ene gat met het andere en loopt achter met betalingen. Hij vraagt regelmatig om geld te lenen omdat hij niet rond komt, terwijl hij een heel goed betaalde baan heeft.

    Ik heb nu besloten hem niets meer te geven qua geld en heb de gedachte om hem samen met zijn broer te confronteren met zijn verslaving. Een soort van interventie. Na 2 jaar lang adviezen te hebben gegeven waar hij niets mee doet, is het nu onderhand echt een noodsituatie geworden.

    Met pijn in het (moeder)hart moet ik, om mijzelf te beschermen, emotioneel afstand nemen van mijn eigen zoon.

Doe mee met de discussie en plaats een reactie

bel 020 - 532 0030

Ma-Vrij van 07:00 - 22:00