Een eetverslaving / eetstoornis kan je hele leven beheersen. Obsessief met eten bezig zijn is een ziekte.
Eetverslaving of eetstoornis: eten of niet eten wordt een obsessie
Heb jij je overgewicht te danken aan onbedwingbare eetbuien? Of ben je de controle kwijt over jouw eetgedrag? Wil je niet meer eten omdat je niet tevreden bent over je lichaam? Problemen met eten kunnen zich op verschillende manieren gaan uiten.
Sommige mensen hebben een onbedwingbare behoefte om steeds meer en meer te gaan eten, terwijl een ander juist steeds minder, of helemaal niet, wilt eten. Beide groepen vertonen kenmerken van een verslaving, alhoewel de term "eetstoornis" misschien een betere benaming is.
Een eetverslaving kan als psychische aandoening gezien worden. Er is sprake van afwijkend gedrag ten opzichte van het eten. Dit gedrag kan zich uiten in heel erg veel willen eten, of juist zeer weinig tot niets willen eten. Er kan ook afwijkend gedrag worden vertoond in het soort eten. Obsessief bezig zijn met gezond eten of alleen maar een bepaald soort voedsel willen eten.
Er zijn erg veel soorten eetstoornissen te onderscheiden. Vaak worden ze gekenmerkt door dwangmatig gedrag wat erg moeilijk is om te draaien. We bespreken de 4 meest voorkomende stoornissen.
DIRECT IEMAND AAN DE LIJN?
Bel voor advies
06 19 234 586In samenwerking met Siam Rehab
Hoe kom ik van een eetverslaving af?
De behandeling van een eetstoornis is vaak een langdurig traject. Niet alleen de dwangmatige obsessie voor eten moet aangepakt worden, maar er moet ook een gedragsverandering plaatsvinden.
Vaak wordt er gekozen voor een intensieve behandeling die, afhankelijk van het type verslaving of stoornis, vaak enkele maanden tot zelfs jaren kan duren.
Hulp in Nederland is van topniveau. Werknemers van een kliniek kunnen je helpen!"
De professionele hulp in Nederland voor eetstoornissen is van zeer hoog niveau. Heb jij een eetstoornis of ken jij mensen in je omgeving die obsessief bezig zijn met eten? Praat erover en erken de problemen.
Neem contact op met één van de klinieken op onze website en bezoek de huisarts. Hier kun je jouw problemen voorleggen en een verwijzing krijgen naar de juiste kliniek voor jouw problemen.
Vind een kliniek die eetverslaving behandelt
Komt wat je net gelezen hebt bekend voor?
Pak je probleem dan nu aan en schakel professionals in.
Wilma
De hulp in Nederland is nog steeds niet van een top niveau. Veel mensen voelen zich absoluut niet gehoord in de problemen die schuilen achter hun eetstoornis. Ze wachten maanden op mogelijk hulp die hen dan teleurstelt om vervolgens weer maanden te wachten op een nieuwe hulpverlener die hen dan ook weer teleurstelt. Velen zijn door het vele wachten op mogelijk hulp gesloopt en staan er uiteindelijk, alsnog, alleen voor.
Jolande Fischer
Ervaring? Laat me alsjeblieft weten wat er volgens jou wel mogelijk is!
Een bezorgde moeder!!
Daane
Ik vind ook niets
Ik ben 2jaar bezig met mij Dochter van 15 jaar en nog niks geholpen ik vind niet normaal
Heel veel instellingen zo als lucertis, de viersprong en heel veel dietist en nog niks.
Anoniem
Ik ben al 37 jaar verslaafd aan eten. Ik heb op meerdere manieren geprobeerd eraf te komen (via anonieme overeters, een half jaar binge eating disorder behandeling, 2 maanden in een kliniek en nog veel meer behandelingen) maar niets heeft geholpen.
Ik hoop nog steeds dat ik het kan overwinnen maar zoals het er nu uitziet betwijfel ik of er werkelijk adequate hulp bestaat. Al die leuke verhalen van mensen die er met een of andere methode of door een boek te lezen vanaf zijn gekomen. Die waren waarschijnlijk niet echt of niet lang verslaafd.
Kristel
Ook ik worstel al jarenlang met een eetverslaving. In mijn hoofd ben ik constant bezig met eten. Vrijwel al mijn gedachten worden er door beheerst en dat al jarenlang. Ik eet (en braak) op dagen dat ik vrij ben de hele dag door en omdat ik alleen woon, is daar ook geen rem op, met sterk overgewicht tot gevolg.
Daarbij ga ik voortdurend gebukt onder emoties van verdriet, teleurstelling, boosheid, wanhoop, schaamte en walging over het feit dat ik niet sterk genoeg om ‘het monster’ te verslaan, met een destructief laag zelfbeeld tot gevolg. Mijn ervaring is dat de professionele hulp in Nederland voor deze vorm van eetverslaving (en ik heb al veel geprobeerd) verre van toereikend is. Ik heb de indruk dat behandeling voor bijvoorbeeld Anorexia Nervosa, een eetprobleem dat meer bekend is bij een groot publiek, beter ontwikkelde en toegespitste hulpverlening biedt.
Als ik google op hulp bij een eetverslaving vindt ik helaas vrijwel geen passende ‘hits’; d.w.z. verslavingsartsen, psychologen of psychiaters die gespecialiseerd zijn in mijn probleem. Veel ‘verslavingsaanbod’ is gericht op een drugs- of alcoholverslaving. Toch denk ik dat ik bij lange na niet de enige ben die hiermee kampt. Wie o wie biedt de hulp die ik zo graag wil en ook nodig heb? Suggesties en reacties zeer welkom…van zowel artsen, onderzoekers en/of lotgenoten.
Diana
Dag Kristel, zoek eens op hulp van een voedingspsycholoog. Die zijn daar wel in gespecialiseerd. Succes!
Marina
Ik voel mij op dit moment ook wanhopig. Ik zoek professionele hulp voor mijn eetverslaving. De verslaving of eetprobleem wordt wel erkend door een psychiater. Maar ze hebben, vind ik, nog niet iets ontwikkeld om deskundig en effectief hulp te bieden voor dit probleem waar veel mensen aan lijden, zowel vrouwen als mannen.
Ik werd zelf in eerste instantie geholpen bij traumaverwerking en manische depressie, maar voor een eetstoornis verwijzen ze je meestal naar een diëtiste. Die geven wel adviezen voor een gezonde eetgewoonte in combinatie met bewegen of sport, maar dat kan ik zelf ook wel bedenken! Het heeft niets geholpen. Integendeel, ik ben juist aangekomen ipv. afgevallen. Ik weeg nog onder de 100 kilo, maar zit er wel tegen aan. Ben 1.65 cm en 37 jr.
Ik vindt het ook belangrijk om geen diabetes en andere welvaartsziektes te ontwikkelen. Ik denk dat een eetverslaving vooral tussen de oren zit. Daar bedoel ik mee dat het denken samenhangt met je zelfbeeld; sociale contacten; zelfrespect; je opvoeding; ervaringen; trauma; je verleden en andere psychiatrische stoornissen en/of lichamelijke klachten of gezondheidsproblemen. Het beste middel op dit moment voor dit probleem anno 2018: Bij elkaar komen met zijn allen, en dit bespreekbaar maken, zonder angst of schaamte, we hebben meer aan ervaringsdeskundigen dan aan opgeleide of geschoolde personen, met de populariteit van social media kunnen we hier meer gehoor aan geven. We staan er niet alleen voor! Marina.
benne
ik wil eten maar ik ben dik
Deidre
Heeft iemand al ervaring met de therapie; EMDR.
Deze behandeling haalt de lading ( het gevoel) weg bij een trauma. Ik kan me zo voorstellen dat eten in veel gevallen ook als traumatisch wordt ervaren en misschien dat een behandeling met EMDR iets kan betekenen.
Sabina
Ik word gek van het non-stop aan eten denken. Ik ben 36 jaar vanaf morgen. Ik ben 1.74m lang en heb zojuist 113 op de weegschaal zien staan. Ook ik denk de hele dag aan eten maar ‘s avonds na mijn avondeten pak ik gerust nog 2 broodjes en wat te snoepen als de 3 kids op bed liggen. Of ik nu honger heb of niet maar moet het dan gewoon hebben. Ik voel me diep ongelukkig en weet gewoon niet wat ik eraan moet doen. Wie wil er contacten voor wat steun en hulp aan elkaar?
Makke
Mijn zusje is verslaafd aan eten. Althans vooral binge eten.
Ik weet alleen niet goed wat ik er aan of mee moet. Het evt. koken van gezond eten voor haar gaat er ook niet echt in.
Na 3 happen zit ze vol en dan eet ze zo een half uur later toch weer 2 broodjes frikandel naar binnen.
Ik vind dit persoonlijk erg lastig. Niet alleen omdat mijn zusje verslaafd is maar mijn Vader ook maar dan aan alcohol.
Als wij dan voor een gezinsweekend samen komen onstaan er bij mij nogal wat frustraties. Allerlei emoties die door elkaar heen lopen en uit eindelijk barsten.
Want het is ook gewoon zo dat ik er eigenlijk niks maar dan ook niks over mag zeggen. Dit is te confronterend voor beiden en dan zitten ze me met grote herten ogen aan te kijken om vervolgens boos of verdrietig te worden en alles te ontkennen of het probleem bij mij neer te leggen. Dat ik degene ben die zich aanstelt en zich er niet mee moet bemoeien. Terwijl ik het beste met ze voor heb. Met allebei.
Mijn zusje en ik komen uit een gezin waar mishandeling een onderdeel was (mijn vader werd ook mishandeld door mijn moeder) en ik begrijp dat dat is waarom ze last hebben van hun verslaving. Maar het hebben over behandelingen is taboe. Ik mag dit niet aansnijden. Het is namelijk niet hun probleem. Alles is veroorzaakt door die rot vrouw/moeder. Met haar/hem is niks mis. Ze dealen er mee. Dit is gewoon okay.
En het is niet de verslaving(en) zelf waar ik het meeste moeite mee heb maar de ontkenning hiervan. Het niet door willen hebben dat het toch echt aan hun eigen gedragingen ligt. Dat dat komt omdat ze getraumatiseerd zijn. Ik wil ze niet veranderen. Zoals ze vaak denken dat ik wil. Ik zou graag zien dat ze gezond zijn. Dat ze zich gesteund voelen en niet hoeven te vervallen in hun verslavingen. Ik hou van ze allebei.
Ik ben zelf inmiddels 26 en weet gewoon niet goed wat ik er mee aan moet. Ik ben inmiddels bijna klaar met mijn trauma gerichte behandelingen. En het schijnt wel alsof ik de enige in het gezin ben die de waarheid kan en durft in te zien. Ik zit er gewoon zo midden in.